Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Cisza jakaś zaklęta zapadła na wieki.
Czy to świat się wypalił i umarłem już -
I zginąłem w odmętach rwącej czarnej rzeki
I czy to dno przestworu zapomnianych mórz?

Może to sama nicość na swych harfach gra
Kołysanki ostatniej senne pianissimo?
Lub może śpiew słowika wciąż gdzieś jeszcze trwa -
Zaskoczony na polu nieuchronną zimą?

A może to głos Boga zaklętego w sen
Wzywa do zmartwychwstania aniołów ciemności,
Którzy w ciszy ostatni nucąc dla mnie tren -
Skamienieli nad grobem praźródła miłości?

Opublikowano

Kubo - wiersz w stylu i formie
niejednego czytającego porwie
i choć treść też w sobie znakomita
jedno co - za dużo pytań ...

lecz wiersza tego już nie zmieniaj
niechaj następny się w nim odmienia
bo w utwierdzaniu i metamorfozie
w ciszy powrotnej poezji wodze

serdeczne pozdrówko W_A_R
ps. odbierz to jako pozytywną sugestię - bo widzę, że jak ten tak i następne będą "cudo"


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Strasznie jest być komentowanym przez prawdziwego poetę, szczególnie jeżeli komentarz jest lepszy od wiersza, któremu jest poświęcony ;>
W każdym razie, komentarz dodaję do ulubionych.

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Kubo - nie będę się bronił - ale poetą kto jest to jest natomiast "prawdziwy" - to ja jestem - wybacz - nie będę się sprzeczał co jest lepsze czy wiersz czy komentarz - w końcu pierwowzorem i jedynym świadectwem jest Twój wiersz - więc o nim piszmy - bo warty przedyskutowania - tak na marginesie - to kiedyś na studiach miałem takiego fachowca (profesora) co zadawał swym studentom prace - mi przypadła w następującym tytule - "co się stanie jak w elektronach siądzie spin (no brzmiało to troszkę inaczej - ale ...) - przypomniałem sobie o tym - bo własnie Twój wiersz chyba to przedstawia ...

serdeczne pozdrówko W_A_R

Opublikowano

Kuubuuś! wiesz, już Cię lubię :) może potemu, że masz jedno z męskich imion, które lubię, lub potemu, że masz moje nazwisko, aaalbo, że przeczytałam ciekawy wiersz - podejrzewam, że wszystko razem :) Druga zwrotka piękna, całość miło się czytało, tak spokojnie, stonowanie, ale Witek ma rację, że duuużo tych pytań, jak na jeden wiersz. Hmm, też czekam na kolejny :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję Ci, Natalio, za ciepłe słowa.
Może istotnie za dużo znaków zapytania, ale co poradzić, kiedy wyszedł mi taki Tren X, złożony z samych pytań... Tyle się ich ciśnie na usta :)

Serdecznie pozdrawiam
Opublikowano

Jestem nowym użytkownikiem tego portalu. Rozglądam się powoli i już niektórych autorów preferuję, daję ich utwory do ulubionych. (Ten też dam ) Dużo tu tego jest i na razie poruszam się dość niepewnie po nieznanych ścieżkach.

Do tego wiersza powracam już trzeci raz i pierwsze wrażenie mnie nie zwiodło - dalej jest dla mnie jednakowo piękny. Szczególnie zachwycona jestem środkową strofą, bardzo lubię akcenty muzyczne w poezji, a rym "pianissimo - zimą" rozbroił mnie zupełnie - oczywiście pozytywnie.

Pozdrawiam serdecznie.
Zofia

Opublikowano

Aż strach wspomnieć o tym co się nie podoba :)
Jeszcze mnie wywalą ... ;0)
Ale ja jestem odważny i powiem co mnie zatrzymało...
W drugiej zwrotce, w trzecim wersie jest chyba zbyt dużo słów. Wywaliłbym te "wciąż" - niepotrzebnie załamuje rytm :)
Poza tym miło zobaczyć rymowany wierszyk i o tradycyjnej formie.

Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję za komentarz.
Hm, to właśnie bez 'wciąż' rytm się załamuje ;) Wiersz napisany jest trzynastozgłoskowcem katalektycznym. Ten wers (podobnie jak inne kończące się na sylabę akcentowaną) ma 12 sylab (7 przed i 5 po średniówce), czyli zgodnie z regułami sztuki. Wydaję się być dłuższy tylko z powodu zbitek samogłoskowych. Najlepiej przeczytaj to sobie na głos...

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
    • Alicjo. Tylko nie gniewaj się na mnie. Proszę.
    • @Waldemar_Talar_Talar to tylko cieszy moją skołataną duszę. Dziękuję.
    • I.  Dobrze, że mogę kochać  bez rekomendacji –  jak się kocha  rysę na szkle,  bo przypomina twarz.  Ty możesz  nie wiedzieć.  Możesz spać spokojnie  w świetle,  którego się nie domagam.  Nie pytam.  Nie proszę o   wyjaśnień –  wiem, że tłumaczą się  z miłości  ci, którzy przestali kochać.  Czasem piszę  do ciebie  wiersze, których nie kończę,  bo koniec  to już nie o tobie. II.  A potem wracasz –  nie słowem, nie gestem –  ale oddechem,  który zostaje  na szklance po herbacie.  Nie wiem,  czy to znów miłość,  czy tylko echo  w miejscu,  gdzie milczenie  nauczyło się twojego głosu.  Znów czytam  to, co nie zostało zapisane.  Znów jestem  tym, który nie potrafi  zrezygnować,  choć już dawno  zrezygnowano z niego.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...