to jest...

[Klaudia Konowałek]

‘i gdzie się podział ten wiatr, co kąpał mój warkocz w jarmarkach wiosennych,
gdzie motyle, co stroiły się barwą przez obawą potężnej pułapki,
co się stało z modlitwą wieczorną, co gnała za mną przez całe Życie,
gdzie tamten śmiech, co kolorował twarz młodzieńczą.
może tego nie ma, nie było nigdy…

lecz podmuch świeżości we mnie żyję.
Paź królowej odleciała w dal, gdzie i mnie już nie ma.
Daleko..
A Bóg? i dróżką codziennie przychodzi. W powitaniu wiecznym ten sam chleb podaje.
I usta się czerwienią na duszy płótna..

To jest. Lecz pominięte na dnie morza błękitnego..

[Bernadetta1]

zbyt długie wersy...traci jakoś rytm ten wiersz...niektóre udziwnienia też według mnie nie dodają mu blasku:(...proście...prościej....pozdr.