Zgłoś

@Simon TracyCzytam, bo mi się podoba treść i sposób, w jaki tę historię przekazujesz. A może to dlatego, że też jestem po historii. :))) Nieważne, w każdym razie, jakby mi się nie podobało, to bym nie czytała. :) 

@Natuskaa Piękna proza o ciele jako ostatniej twierdzy godności. Ten tekst to mistrzowsko napisana relacja z mikroagresji codzienności – każdy drobny dyskomfort (zła kawa, ocet w zupie, hałas, obce języki wdzierające się w przestrzeń) staje się atakiem na autonomię. Pokazujesz, jak ciało broni się przed światem, który "mackami dotyka, skubie i energiami chce żonglować". Najbardziej poruszające jest to zakończenie – moment, gdy umysł dochowuje obietnicy ciału. "To się nazywa zaufanie" – ten ostatni, prosty wers to sedno całości. W chaosie zewnętrznym, w tym sensorycznym przeładowaniu, jedyne co nam zostaje, to dotrzymywanie słowa danego samemu sobie. Tekst ma nerwową, zadyszaną rytmikę (te wielokropki, powtórzenia), która doskonale oddaje stan zmęczenia i przebodźcowania. Bardzo mi się spodobał. 

@Berenika97 Dziękuję za to że czytasz

@Tectosmith O takich rzeczach się nie mówi, tylko hoduję i trzyma w pancernych szafach;)

@Wiesław J.K. wierzę w takie rzeczy, Babcia musiała Ciebie bardzo kochać- tak było kochała i kocha