Dżungla

[Sonnengott]

Złotą zwieszony kiścią w dżungli rosą sennej
Banan w mroku połyska lepka małp przynęta
Fallicznie naprężony przywabia zwierzęta
Rozkojarzone rują wiosny bezimiennej

Dalej amorfofalus bylina kwitnąca
Słodką odurza wonią gnijącego mięsa
Przy nim kożuch zielony rozpościera rzęsa
Szmaragdowo puszyście lśniąc w promieniach słońca

Takie roję obrazy niesyty miłości
Gdy wyrasta przede mną twoja pierś kosmata
Pełna lasów pierwotnych zwierzęcej dzikości

Na wpół otwarta brama umarłego świata
Porzuconego niegdyś przez ojców ludzkości
Wezbrana tajemnicą wieczystego lata

[Witold_Adam_Rosołowski]

nawet, nawet - jednak mógłbyś gdzieś sprawdzić - bo z tego co wiem - to bananów rosnących w dzikości już nie ma - wszystko na plantacjach

serdeczne pozdrówko W_A_R

[Sonnengott]

Nie masz racji. Banan występuje w ponad 60 gatunkach. Tylko niektóre z nich są uprawiane.
Kluczem do zrozumienia wiersza jest wers "Takie roję obrazy...". Bohater widzi coś, co jest niby dżunglą, ale nie w dosłownym sensie.
Poza tym jest to tylko próba napisania erotyku o metafizycznych aspiracjach. Czy udana, nie wiem (ale raczej nie).

Pozdrawiam