nasz titanic

[janusz_pyzinski]

rozpadało się na dobre
deszcz otulił latarni ognie
my pod balkonem jak wygnańcy
wsłuchani w serc szybkie oddechy
nie wiedząc dokąd tak się spieszą
wprzęgamy je w jeden zaprzęg
i jak zbłąkane dusze
wybiegamy przed siebie
budzi się w nas dziki płomień
przed nami ściana wody
po bokach tną nas piski kobiet
zmieszane ze skowytem kundli
ogień spotkaniem z wodą huczy
zmysły przepala wyżera
przed nami droga daleka
a nie ma dokąd uciekać
dłonie mocno splecione
chciałyby czegoś więcej
ciało do ciała
cali w sobie
balkon
jak góra lodowa
wstrząs
i tonie już
nasz okręt