Zgłoś

@Migrena Ten wiersz- piękny, dojrzały i przejmująco prosty, jest jednym z tych tekstów, które precyzją środków potrafi wywołać głęboki odruch emocjonalny. To poezja, która mówi cicho, ale pozostaje długo w pamięci, bo dotyka archetypicznego doświadczenia, wierności silniejszej niż śmierć. Mówi o tym w konwencji współczesnej elegii, w duchu minimalizmu, przez co język czysty, nienadmierny, precyzyjny potrafił poruszyć silą ciszy a nie patosu.  

@Maciek.J  to jest pomnik dzieci utraconych

To fakt. 

Może znajdzie jakąś rodzinę:) 

Gdy człowiek odszedł na wieczną wartę, pies został. Wciąż wącha powietrze - nie zna słowa śmierć, tylko kształt ciszy po dłoni, zapach butów, głosu, który już nie wraca. Leży pod murem, gdzie marmur pamięta imiona, gdzie z wazonów cieknie woda, a trawa śni, karmiona prochem. Poranki przeglądają się w jego oczach jak mgła, popołudnia rozlewane są złotem na kamień, wieczory przyciskają cień, długi i miękki, jak aksamit. Czasem unosi łeb, jakby w wietrze słyszał swoje imię, którego nikt już nie woła. Czeka - na krok, na cień, na cud. Nikt mu nie mówi, że cud się nie wydarzy. A jego oczy - lustra ciszy - odbijają spadające liście, światło, które znało człowieka, i powietrze, które pachnie pustką. I tylko noc zagląda mu w oczy, jakby chciała zapamiętać, jak wygląda wierność. Z każdym dniem jest mniej psa w psie, więcej ciszy. A kiedy w końcu przestaje się ruszać, ptaki nawet tego nie widzą. Tylko wiatr wtula się w jego bok, jak stary przyjaciel.