Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

palce odbiegły
nieco,
dokazują, ile żyje
kształt,
w jego konturze nie pamiętam
pierwszego
odgłosu dłuta...
nosiłem wtedy
oczu strumienne rzeźby,
kontur zostaje,
pamięć cienia...
umrą godziny, ramion czekanie...

rzeźba zawoła sama.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zgrabnie wyrzeźbiony tekst. Miniatura pamięci. Gdy umrą godziny cień pozostanie. Wyraźny kontur wystarczy by wrócić do Domu.

Pozdrawiam ciepło

by wrócić do domu, wystarczy ramion czekanie, godziny wtedy nie umierają, to nie miniatura, monumentalna rzeźba...pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki za komentarz i plusa, to co zawsze mnie czaruje, to interpretacja , każdy w czytanym tekscie wyciąga coś własnego, to naturalne i dlatego piękne...pozdrawiam
Opublikowano

Wiem, że to nie jest wiersz o "rzeźbie", tylko o tym co jest przed "rzeźbą", ale jednak za bardzo mgielne to wszystko.Przydałby się jakiś "kontur" wiersza,na którym można by się oprzeć,który by pozostał.Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ...A potem wiła się z bólu...                     Prosiła by więcej już nie...     Krzyczała, błagała... Dwóch nogi   trzymało... Kolejny sposobił się...   Ksiądz modlił się w kościele za   wiarę i ojczyznę miłą...                            I jedyne co było słychać w parku,   to jak dzwony głośno biły...                  Policja gnała na sygnale by kraj oczyszczać z przemocy , a ja.      gapiąc się w okno, myślałem, jak    miło by było powłóczyć się wśród drzew nocą...                                                                                                                          Gdy wreszcie została sama.     ogarnęła się, jak to dziewczyna...      Stringi podniosła.., włosy.       poprawiła.., i powlokła się z.       zawstydzoną miną...                                                                                                         Wieczorami, gdy chłostam wódę,   przychodzi, częstuje się...                     I płacze.., naprawdę                       nieapetycznie.., i opowiada.., ze   szczegółami..,i pyta,czy wierzę jej. Jest wtedy taka dumna.., i taka nieszczęśliwa...                                         Ja kiwam głową ze zrozumieniem, z ubolewaniem.., polewam.., mrucząc - bywa...                                                                                                                A ksiądz wciąż modli się w.     kościele za wiarę i ojczyznę                   I policja wciąż gna na sygnale, by kraj oczyszczać z przemocy...        A ja, gapiąc się na nią, myślę - jak miło by było być z nią w parku nocą...
    • @Arsis Pamiętam to drzewo z poprzedniego wcielania, nadal rośnie mimo rany w korze...
    • @Marek.zak1W filmach i książkach rzeczywiście jest inaczej. Myślałam, że w Polsce te czasy "dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie" już jednak minęły. A technologia pozwala unikać pomyłek. Jednak czynnik ludzki ciągle zawodzi. :(
    • @Somalija moja już nie żyje od 4 lat. w każdym bądź razie czekam. wiesz, przy tym drzewie z wyrytym na korze...
    • @Nata_KrukBardzo dziękuję! :)))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...