dziewczynko

[Agnieszka_Gruszko]

jesteś
kimkolwiek
choć to wcale nie
tu

a patrz jak nam się rozwiewa
wypite przedwcześnie wino
kiedy tak wisimy
głową w dół
dziewczynko

ja nie wiem, jak ty to robisz
ale nie mając nic
masz mnie całą
zamkniętą
w błękitnej okładce pamiętnika
którego nie oddam ci nigdy

patrz jak mnie sprytnie zamykasz
i jak ja się cicho poddaję
rozdzwonionym głosom w mojej głowie
śpiewaniu Franka Sinatry
którego nienawidzę szczerze
a ty z chichotem
rozdzierasz na strzępy
resztki mojego bycia

jak narkotyczne narcyzy
wizje dusicieli kwiatów
szeregiem sunących przez półmrok
i ciągle się boję
swojego barwnego obłędu
który pod powiekami wieje
czarno - biały

i ciągle się boję
że ktoś się dowie
że mnie tu nigdy nie było

[natalia]

lubię Twoje mroczności Agnieszko, pieknie potrafisz pisać o przykrych uczuciach, nieodłącznych w naszym życiu. Nie wiem do końca, czemu "tu" w pierwszej strofie wyrzuciłaś do nowego wersu. Reszta naprawdę przyjemna w czytaniu i budowaniu, czuciu peelki.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

[Izabella_Sendor]

Podoba mi się,

pozdrawiam

[Mirosław_Serocki]

Chyba wiem o co chodzi, ale nikt mnie nie upoważnił do tego, aby o tym pisać. Jeżeli to jest to, o czym myślę, wtedy te mroki wydają się nie dość mroczne.
Kilka drobiazgów mi przeszkadza, ale przejdźmy nad tym do porządku dziennego.
Pozdr.