Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

opowiem ci o białym kołnierzyku
ale rozwiąż wstążki i tasiemki
porozpinaj dookoła niebo a białe
baranki jak twoje włosy niesforne

kręcą się i powracają - puste
gadanie może tylko przywołać
koszmary senne przypasowane
do naszej rzeczywistości

gdy śni się utopione dziecko
w akwarium rybki dziwują się
że tylko ludzie mogą wymyślić
tak niezdrową konkurencję

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję Pansy za koment.,który przeczytałam
z wielkim zainteresowaniem, bo tak sobie myślę, że
tytuł nie zbłądził; a te dzieci? no, to koszmar
senny i myslę, że nikt chyba tego nie robi
w realu:) Jeszcze raz bardzo dziękuję
i pozdrawiam:)))
Opublikowano

"opowiem ci o białym kołnierzyku
ale rozwiąż wstążki i tasiemki
porozpinaj dookoła niebo a białe
baranki jak twoje włosy niesforne

kręcą się i powracają - puste"
dalej zaczyna się przepaść
w którą wpaść nie sposób
sprężyste myśli nie pomogą
bo nie ma przeciwnej krawędzi


chylę czapkę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tak, ja strofuje
(w trakcie obiadu ;)

ahahaah, no jak to Poeta- strofuje nawet w trakcie obiadu ;P

Wskazuje na symbolikę bieli, sens treści, wreszcie - skojarzenie "baranków" w znaczeniu religijnym (co znowu łączy się z bielą, a tym samym jest opozycją do nocy - takie farben lehre). I teraz tłumaczę, że czynności podmiotu wskazują na niewinność układanego do snu (w domyśle) dziecka. Podmiot może być przy okazji kimś opiekuńczym (matka, anioł itp...).
Ruch włosów wprowadza chaos (dziecinny, niesforne loczki ) i w tym kontekście nawet "puste gadanie" mnie nie razi - jest to kolokwializm, ale pasujący do sytuacji lirycznej. I teraz najważniejsze - to gadanie (głos) może KOGOS przywołać (element horroru, niepewności, bo ten ktoś jest straszny).
Dalej już nie mogę.
Opublikowano

A ja powiem tylko, że Michał najbliższy prawdy, chociaż wydaje się, że
wierszyk zostawiła dość pokaźny margines na domyślanie tudzież dopowiastkę; ani
myślę go poprawiać, bo to cykl - on wyciągnięty z całości i widzę, że
przynosi spore zamieszanie, więc wstrzymam się z publikacją następnych
powiedzmy, że też koszmarków, choć mających inne tytuły. Całość jak i
ten wierszyk ma treść opierającą się prawie w całości na fantazji autorki,
więc serdecznie podziękuję za tak duże zainteresowanie; może wrócę
do tematu:)))) Pozdrawiam:))

Opublikowano

z tego co się zdążyłam zorientować to komentarze Wojtka są zawsze w formie poetyckiej (strasznie mu tego zazdroszczę), i to nie jest jego wersja, a jedynie interpretacja.
Marusiu, bardzo mi się podoba Twój wiersz, prawdziwe pole dla popisu wyobraźni ;o)
angelika pozdrawia serdecznie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



być moze razem będą wyglądały inaczej. zupełnie nie rozumiem wstrzymywania sie z następnymi, skoro rozważania dotyczą tylko tego :|
a czym zawiniły pozostałe z cyklu?
wszak wiesz, Autorko, że jeśli rzucasz na forum, to trza liczyć się z tym, iże na pożarcie ;)))
co do popraw, to Autor jest wierszu matka i ociec, więc tylko on może zadecydować co zrobi. ja na ręce Autorki złożyłam swoje zdanie i widzenie, reszta wedle uznania. kłaniam sie :))
pewnie tak, ale pomyślałam, że zbyt krótko jestem na tym forum i mimo,że gdzieś już był podany cały cykl, to jednak mam swoiste opory; nie mówię, że uzasadnione, może tylko chwilowe, ale jednak:] Dziękuję za komentarz bardzo wyczerpujący; czuję się zobowiązana:))) Pozdrawiam:))) i też się kłaniam:))))
Opublikowano

Ja też jestem wdzięczny Michałowi za tak obszerną podpowiedź,
nie ukrywam, że była mi potrzebna. Chociaż też miałem skojarzenia
z dzieckiem, małym, zasypiającym w kojcu szkrabem - i tutaj te "rybki"
uznałem za bardzo na miejscu, pomyślałem od razu o dziecięcym
pokoiku, wymalowanym łagodnie w niebo z chmurkami, nad głową dziecka
takie młynkujące, wycięte z błyszczącego papieru rybki, zabawka
do podwieszania pod sufitem. Z drugiej jednak strony - "ryby" pasowalyby
do drugiej połowy wiersza, bo jak ci Marusiu pisałem - widzę w nim wyraźnie
dwie części: pierwszą ze zdrobnieniami, łagodną, "dziecięcą" oraz drugą,
z "twardymi" słowami, dorosłą, groźną i straszną nieco.

Nie wiem właściwie po co to wszystko napisałem - w każdym razie
uznaję twoje racje jeśli chodzi o niezmienianie go i zapamiętam
jako bardzo klimatyczny, niepokojący i sugestywny tekst.

Pozdry serdaki!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...