Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

a ja się nie będę bawił w hipokryzje i powiem że jesli ktoś pisze takie bzdury (zarówno w tekstach jak i w komentarzach) jak pani marianna to musi być zdrowo pierdolnięty.
ale jako tolerancyjny człowiek twierdze że ma do tego pełne prawo - tak samo jak ja mam prawo do stwierdzenia że pierdoły ona pisze i tak samo jak chce mieć prawo przeczytać szczere opinie na temat mojego na tym forum pierdolenia... jeśli ktoś się boi zdania innych ludzi na swój temat i chce żeby "prawo" czy inne regulaminy go przed tym zdaniem broniły to jest nie tylko hipokrytą ale przede wszystkim tchórzem
/to tyle przemyśleń po pijaku/

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



____________________
to sporo musiałeś wypić:)
żeby tak napisać i...
każdy sądzi według siebie;
pierdolnięta-pierdolnięty-dom wariatów:)
ja Cię pogłaszczę:)
bo z tolerancją idzie inteligencja,
której Tobie brak a i że...
kultury wcale :)
język polski taki piękny:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



____________________
to sporo musiałeś wypić:)
żeby tak napisać i...
każdy sądzi według siebie;
pierdolnięta-pierdolnięty-dom wariatów:)
ja Cię pogłaszczę:)
bo z tolerancją idzie inteligencja,
której Tobie brak a i że...
kultury wcale :)
język polski taki piękny:)

piekny jezyk polski
no piekny...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



____________________
to sporo musiałeś wypić:)
żeby tak napisać i...
każdy sądzi według siebie;
pierdolnięta-pierdolnięty-dom wariatów:)
ja Cię pogłaszczę:)
bo z tolerancją idzie inteligencja,
której Tobie brak a i że...
kultury wcale :)
język polski taki piękny:)
pani ma robaki na klawiaturze i próbując je wyzabijać wali w nią jak popadnie, czy też próbuje pani jednak sklecić jakieś zdania tylko nie za bardzo potrafi?
chce se pani pisac - prosze pisać, ale jesli pisze pani do mnie - to prosze się odnosic do tego co napisałem..
a jeśli nie ma pani nic do powiedzenia to prosze sobie serial w tv włączyć...
co pani ma strefy erogenne na palcach? że pierdoli pani po tej klawiaturze byle co byleby pisać?

to naprawde wkurwiające - człowiek tu występuje w obronie Prawa Wszystkich do pisania na forum a w nagrode dostaje wpisy które rzeczywiście najlepiej byłoby usunąć a ich autorów ewaporować...
no sory kaja - ale masz już chyba kilka tys wpisów, a nie znalazłabyś ani jednego, który cokolwiek w życie tego forum wnosi... pewnie że jeśli tobie to sprawia przyjemność to jest to wystarczające uzasadnienie twojej bytnosci tutaj... no ale nie wystarczyłby jeden kretynski wpis na tydzien? albo ptrzynajmniej dzień? a ty produkujesz jak chińczycy trampki
Opublikowano

kazelot-więcej może świeci jak Twoja:)
bardziej wypieszczona:)
(klawiatura moja)
to co myślę to piszę,
pozorów nie stwarzam,
komputer służy człowiekowi
jest zawodny,a Ty jeszcze bardziej:)
porównujesz widocznie ludzi do siebie:)
jak tak piszesz,ale wiesz zapewnie że;
'jeżeli coś jest głupie a działa,
to znaczy ,że nie jest głupie'
jak odpowiadasz:)
Pozdrawiam milutko

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ciekawa myśl - musze to powiedzieć mojemu odkurzaczowi, dopóki oczywiscie działa :)

ale ciekawa filozofia: jak coś jest głupie/to głupie nie jest
mam wrażenie że to spostrzeżenie warunkuje pobyt (np.) wierszy tych pań na forum.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Somalija siemasz, Aga...
    • Ona: Daj! Dopijaj! I podjadano
    • Iwo, i cukru turkuciowi?   I cukru, Turku, ci?   Ano, Turku, cukru tona
    • @huzarc Cześć, dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta O matko, jakie piękne...
    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...