Mój przyjaciel Czas

[Dariusz Grudziński]

Mój przyjaciel Czas.

Czujecie ten powiew? To szalona podróż w nieznane! To najpiękniejsza perła jaką znalazłem!!!- krzyczałem jak mały chłopczyk wychylony z pędzącego auta.
Wyobrażałem sobie, że jestem na pełnym morzu w łodzi, która pędzi jak rakieta nic nie robiąc sobie z fal. Wiatr owiewał mi twarz, chłodził gorące czoło, umykał pod koszulę łopocząc rytmicznie.
Siedziałem w miękkim fotelu z czerwonej skóry. Prócz białej koszuli miałem na sobie tylko spodenki, no i... zegarek. Lubiłem chodzić boso, czuć każdy z kształtów dotykający moich stóp. Kiedy miałem dziesięć lat biegałem boso po łące łapiąc motyle. Udało mi się złapać motyla o przepięknych kształtach. Mój tato, który wtedy był jeszcze łagodny i kochany powiedział mi że to – Paź Królowej. Chyba ta świadomość istnienia motyla, który posiada imię i należy do królowej, kogoś, kto na niego czeka i tęskni spowodowała, że ostatecznie wypuściłem go wysoko pod niebo.
Kiedy Ja ostatnio byłem taki…? Czy czas płynie do przodu czy na boki?
Dlaczego nie mogę sięgnąć do tyłu?
- Nie martw się chłopie! - Czas położył mi rękę na karku jak stary kumpel. Ostatecznie znaliśmy się od urodzenia. Ubrany był w śnieżno-białą marynarkę i koszulkę polo. Elegancki jak zawsze. Był dokładnie w moim wieku, tylko jakiś, taki poważny. Schowałem głowę do wnętrza i zasunąłem okno.
Przyjrzałem mu się uważniej - nie ogoliłeś się dzisiaj?- spytałem.
Nie! – odpowiedział lekko.
Przypominał mi ojca, tego z łąki pełnej motyli. Kiedy jednak po latach alkohol wypełnił jego ciało i duszę – wzrok ojca stał się pełen beznamiętnej i tępej agresji…
Pamiętam jak dziś sygnał karetki pogotowia i białą, matową szybę przed moimi oczami. Krew wyciekała spod bandaży i kapała z mojego czoła a przerażona babcia trzymała mnie za rękę szepcząc – o mój Boże, o mój Boże!
Zamierzam dzisiaj wykonać najważniejszą czynność w Twoim życiu – odezwał się Czas.
Pokiwałem głową, ale nie powiedziałem nic. Widziałem, że dowiem się w swoim czasie. Czułem jak samochód nabiera prędkości. Z sekundy na sekundę coraz szybciej pędziliśmy przez ulice miasta.
Tylko mnie nie zabij ! – krzyknąłem do niego.
Pokiwał głową na boki - nie słyszę Cię – krzyknął, kręcąc kierownicą przy kolejnym zakręcie.
NIE ZABIJ MNIE ! – wrzasnąłem ile sił, kiedy o mało nie huknęliśmy w ścianę.
Wyrosła przed nami jakby spadła z nieba.
Pasy szarpnęły mną i świat zawirował milionem rozmazanych barw. Zanim ucichł pisk opon staliśmy dymiąc jak parowóz a resztki kurzu przesyconego światłem opadały powoli na ziemię.
Ściana była czerwona i obsmarowana tysiącami małych i dużych napisików. Z trudem otworzyłem drzwi- zacinały się odkąd mój ojciec nie zauważył grubasa na harleju. Stanąłem prostując obolałe plecy.
To graffiti – profesorskim tonem powiedział Czas podchodząc do ściany.
Zobacz tutaj – pochylił się nisko i odkurzył palcami małe literki. Roztrącając resztki kurzu podszedłem do ściany. Przykucnąłem. Napis był stary. Ten, kto go namalował, używał chyba lewej ręki. Był wykonany z zadziwiającą starannością dbałością o szczegóły. Bardziej jednak zdumiała mnie treść.
No to on chyba już nie żyje - mruknąłem pod nosem.
Pewnie tak, jego czas już minął – zaśmiał się z lekką ironią Czas.
Ale ja z tobą jeszcze nie skończyłem! – jego biały garnitur lśnił w słońcu.
Tylko spróbuj! – pogroziłem palcem i wyciągnąłem spray.
Wiedziałem po co ty przyjechaliśmy. Patrzyłem na napisy w niezliczonych i nieznanych mi językach. Wszystkie liczyły nie więcej niż kilka, no może kilkanaście słów. W końcu trudno mi było określić niektóre wschodnie hieroglify. Musiałem zostawić kilka słów od siebie.
Ale tylko kilka? Kilka słów najważniejszych w moim życiu. Mógłbym napisać o swojej tęsknocie za łagodnym i dobrym tatą, który zniknął nagle i zostawił po sobie zimna pustkę. Mógłbym napisać o mojej mamie, łagodnej i kruchej istocie, która oprócz miłości nie umiała nic więcej zaoferować. Nie potrafiła poukładać świata, uporządkować zwykłych przedmiotów wokół naszej rodziny, nie umiała obronić siebie ani mnie – przed ciosami szaleństwa. Szaleństwa zrodzonego w cierpiącym umyśle mojego pijanego ojca. Poczułem ołowianą wagę tej chwili.
Kilka słów. Dla potomnych.
Czas nadstawił twarz do słońca i grzał się w jego promieniach.
Nie śpiesz się- mruknął – masz czas – znowu się zaśmiał. Widać było po nim, że nigdzie mu nie śpieszno.
Sam siebie, nie przegonisz- zwykł mawiać w takich momentach.
Kilka słów na ścianie Radości i Cierpienia, na ścianie Narodzin i Umierania, na ścianie Ludzkiego Losu… Czułem jak mi drętwieją dłonie.
Czas stał zasłuchany w ciszę przerywaną syczeniem mojego spraya. Oddychając powoli i głęboko grzał policzki na słońcu. Pachniało rozgrzaną cegłą i kwaśną wonią rozpuszczalnika.
Już! Szturchnąłem go w ramię.
Już napisałem!
To co? lecimy ? Czas energicznie ruszył do przodu.
Nie przeczytasz ? Zdziwiony złapałem go za rękaw.
A! jasne! – uprzejmie rzekł Czas jakby chodziło o wyświadczenie drobnej przysługi w zamian za otrzymaną grzeczność.
Spojrzał nie zmieniając wyrazu twarzy.
Fajne! Skomentował i ruszył raźno w stronę samochodu.
Stałem dalej i patrzyłem na swój napis. I to wszystko, już? cały komentarz?
Czytałem go znowu…i znowu.
To miały być najważniejsze słowa w moim życiu.
Sam powiedziałeś – najważniejsza czynność w Twoim życiu- mruknąłem pod nosem.
Ale on już mnie nie słyszał, siedział za kierownicą w samochodzie.
Idziesz ? – usłyszałem jakby z oddali.
No tak. Czas mi ucieka…

[Ania_Ostrowska]

Przyznam, że zrobiły na mnie duże wrażenie bardzo jasno sprecyzowane oczekiwania wobec komentujących Twoje teksty - ale jednocześnie mocno mnie speszyły. Nie czuję się na siłach żeby odnieść się równocześnie do: (pozwól, że zacytuję)
- konstrukcji tekstu,
- stylistyki,
- różnorodności wypowiedzi,
- spójności lub niespójności tekstu,
- sensu lub bezsensu w umieszczaniu różnych manipulacji językowych,
- pomysłu na fabułę,
- dynamiki akcji opisanej w tekście,
- budowania lub braku napięcia,
- stopnia zainteresowania czytelnika tym co się dzieje w tekście,
- używanie przenośni, porównań, określonego szyku wyrazów,
- gramatyki, ortografii, interpunkcji.

Mogę tylko powiedzieć, że Twój tekst mnie zainteresował i czytałam go z przyjemnością, aczkolwiek kilka sformułowań zgrzytnęło mi w uchu - za sprawą następujących zdań:

1) "Wyobrażałem sobie, że jestem na pełnym morzu w super szybkiej łodzi, która pędzi przez drobne fale z prędkością rakiety." - usunęłabym "drobne"
2) "Czas położył swoją rękę na moim karku jak stary kumpel". zmieniłabym na "Czas położył mi rękę na karku jak stary kumpel"
3) "Był dokładnie w moim wieku, tylko jakiś … taki poważny." usunęłabym wielokropek
4) "Pokiwał niemo głową na boki " usunęłabym "niemo"
5) " No to on chyba już nie żyje - szepnąłem pod nosem" - raczej używa się chyba "mruknąć pod nosem"
6) "Skomentował i poszedł raźno przede mną stronę samochodu." zmieniłabym na "Skomentował i ruszył raźno w stronę samochodu"
7) "Stałem dalej i ciągle patrzyłem na swój napis." usunęłabym "dalej" albo "ciągle"

Ponadto:
1) Przeczytaj sobie jeden z ostatnich komentarzy autorstwa UFO do mojego tekstu "Kury cz. I." - znajdziesz tam zasady używania dużych i małych liter oraz kropek przy dialogach. Następnie wykorzystaj je do poprawienia wielu dialogów w tym tekście.
2) Jeden znak zapytania wystarczy. Dwa są zbędne. To samo dotyczy wykrzykników.

Pozdrawiam - Ania

[Rachel_Grass]

no tak, Ania wtargnęła i jak zwykle wszystko popoprawiała, nie zostawiając prawie nic. najbardziej zgadzam się w kwestii znaków zapytania i wykrzykników- jeden albo trzy, innej ewentualności nie ma, oraz w kwestii pana wymagań co do oceny tekstu. bardzo dużo wymagań, może uchwycę co nieco.

muszę się przyznać, że niezbyt podoba mi się akcja- trochę zbyt wyszukana, ale uchwycona zbyt dosłownie, bez zagłębiania się w psychikę naszego bohatera. innymi słowy- idzie pan po powierzchni. tak, wiem, to krótkie opowiadanie i nie ma na to miejsca, ale bohater jest według mnie trochę zbyt bezbarwny.

następne, czego się przyczepię, to interpunkcja szarpana za nerwy. czasem zdarzał się nawet brak kropki, dosyć interesujące zjawisko- "Ale Ja z Tobą jeszcze nie skończyłem! – jego biały garnitur lśnił w słońcu". no i do tego to, co mówi UFO- raczej nie powinno się pisać zaimków osobowych z dużej litery, ale rozumiem, że chodzi o czas, więc daruję. Czas to Czas, nie ma się co czepiać.

następnie- zdecydowana przewaga zdań pojedynczych, rozbudowanych bądź też nie, co sprawia wrażenie rozstrzelenia, nieuporządkowania myśli przez autora. dalej, co do zdań, przedstawiam kilka, które kłują w oczy, i od razu poprawiam według własnego uznania.
1."Ten co go pisał, używał chyba lewej ręki. Bardziej mnie zdumiała treść."- "Ten, który go napisał, używał chyba lewej ręki. Bardziej jednak zdumiała mnie treść."
2."To co lecimy ?"- "To co? Lecimy?", "To co- lecimy?"
3."Skomentował i poszedł raźno przede mną stronę samochodu."- "Skomentował i poprowadził mnie raźno w stronę samochodu".
itd. itp.

to, co należy poprawić przede wszystkim, to interpunkcja. z tego, co wiem, nie należy robić spacji przed kropką kończącą zdanie (bądź wykrzyknikiem, bądź znakiem zapytania).

co do konstrukcji i dynamiki tekstu, nie mogę się jako tako przyczepić. owszem, czyta się z zainteresowaniem, może nie gryząc paznokcie, ale jest dobrze, przez tekst się płynie.

znowu to, co przeszkadza mi najbardziej, to interpunkcja. w poprzednim tekście lawina wielokropków, w tym- nieudolne, niejasne stosowanie znaków.

mam nadzieję, że tym razem podołałam choć części pańskich wymagań. byłabym wdzięczna za komentarz, czy to właśnie takich komentarzy pan oczekuje.

[Don_Cornellos]

1) "Czujecie ten powiew?? To szalona podróż w nieznane! To najpiękniejsza perła jaką znalazłem!!" - zgodnie z polską pisownią powinniśmy stawiać albo jeden albo trzy znaki zapytania. To samo tyczy się wykrzykników.
2) "drobne fale " - po pierwsze: nie brzmi, po drugie: tak się nie mówi. (Wiem coś o tym. Mieszkam nad morzem już ponad trzydzieści lat.). Lepiej może jakbyś napisał o szybkiej łodzi, która nic nie robiła sobie z fal.
3) " Wiatr owiewał mi twarz i chłodził gorące czoło." - Moim zdaniem, lepiej zamiast "i" postawić przecinek bądź myślnik. Jako, że chłodzenie czoła jest skutkiem owiewania twarzy.
4) "Miałem na sobie tylko spodenki i zegarek" - Zdanie niby poprawne, jednak brzmi nieco śmiesznie, gdyż zegarek przestaje być przyrządem a staje się oddzieniem. Proponuję zmienić na coś w rodzaju: Miałem na sobie tylko spodenki, no i... zegarek.
5) "Czas ubrany był w śnieżno-białą marynarkę i koszulkę polo. " - Tutaj usunąłbym słowo "czas". Lepiej będzie się czytało, gdyż wiadomo o kim jest mowa.
6)"Był dokładnie w moim wieku, tylko jakiś … taki poważny.
Przyjrzałem mu się dokładnie" - Dwa razy użyłeś słowa "dokładnie". Może w drugim zdaniu użyć jakiegoś synonimu, np: "Przyjrzałem mu się uważnie"?
7) Dobrze byłoby jakbyś napisał, że bohater schował głowę do wnętrza pojazdu, by usłyszeć co mówi do niego Czas, bo z tekstu wynika, że bohater przygląda się Czasowi będąc wciąż wychylonym przez okno. Chodzi mi o uwiarygodnienie sytuacji. W zasadzie był to główny mój zarzut do poprzedniego Twojego tekstu, który moim zdaniem był zbyt papierowy. Niestety, jak zauważyłem, mojej uwagi wówczas nie zrozumiałeś, a to właśnie miałem na myśli, pytając, co takiego stawiającego opór zębom było w duszach, że powodowało głośne pożeranie.
8)"Pędziliśmy przez ulice miasta z zawrotną prędkością i przyśpieszaliśmy coraz bardziej."
- Zdanie nie brzmi, gdyż idealizując zdanie otrzymujemy: pędziliśmy i przyśpieszaliśmy. Lepiej napisać coś w tym rodzaju: Z sekundy na sekundę coraz szybciej pędziliśmy przez ulice miasta.
9) "wrzasnąłem ile sił i o mało nie huknęliśmy w ścianę." - Zdanie tworzy wrażenie, że nie huknęli w ścianę, dlatego iż jeden z bohaterów wrzasnął ile sił. Lepiej: wrzasnąłem ile sił, kiedy o mało nie huknęliśmy w ścianę - lub: wrzasnąłem ile sił, tuż przed tym, kiedy o mało nie huknęliśmy w ścianę.
10) "Zanim ucichł pisk opon staliśmy dymiąc jak parowóz a resztki światła opadały powoli na ziemię." - O jakie światło chodzi? Nie rozumiem.
11) "Przykucnąłem." - Przed chwilą mało nie stuknęli w ścianę, pasy bezpieczeństwa tak szarpnęły głównym bohaterem, że ten zobaczył aż 12341 gwiadek przed oczami - i nagle w Twoim opowiadaniu pojawił się przed ścianą w pozycji kucącej i zaczął przyglądać się napisom? Bardzo to papierowe. Opisz, jak wychodził z samochodu. Jak w momencie kucania zakręciło mu się w głowie itp. Można świetnie to opisać, uprawdopodobnić historię. Tymczasem robisz coś przeciwnego - podrzynasz gardło własnemu opowiadaniu.
12)"Ten co go pisał, używał chyba lewej ręki. Bardziej mnie zdumiała treść. " - Bardziej od czego treść zdumiewała? Nie rozumiem.
13) "No to on chyba już nie żyje - szepnąłem pod nosem.
Pewnie tak, jego czas już nadszedł " - lepiej: jego czas należy już do historii bądź przeszłości. "Jego czas nadszedł" - moim zdaniem sugeruje, że dopiero ten ktoś umrze.
14) "Musiałem zostawić kilka słów. Ale tylko kilka ? Poczułem ołowianą wagę tej chwili." - To zdanie ze znakiem zapytania jest skierowane do czytelnika, czy do Czasu w opowiadaniu? Sprecyzuj wypowiedź.
15) "...znowu się zaśmiał i stał milczący i zadowolony." - przeczytaj sobie na głos to zdanie.
16)"Grzał policzki w słońcu i oddychał powoli i głęboko." - Jak w punkcie 15 tym. Duzo lepiej byłoby jakbyś napisał: Oddychając powoli i głęboko grzał policzki na słońcu.
17) "To co lecimy ?" - Nie dajemy spacji przed znakiem kończącym zdanie.
18) "Czas jakby chodziło o bułki w sklepie." - zdanie do poprawki
19) "Skomentował i poszedł raźno przede mną stronę samochodu." - Wystarczy: skomentował i ruszył raźno w stronę samochodu. "przede mną" jest całkowicie zbędne, gdyż kolejne zdanie wszystko wyjaśnia.
20) "Idziesz ? – usłyszałem z oddali. " - Dlaczego z oddali, skoro samochód mało nie wbił się w ścianę? Lepiej: "jakby z oddali"

Moim zdaniem, podobnie jak pierwszy Twój tekst, tak i ten jest bardzo papierowy. Nie starasz się o uprawdopodobnienie sytuacji. Poza tym sporo w tekście niechlujności. Wygląda jakbyś po napisaniu opowiadania juz go nie czytał i nie poprawiał.
Pozdrawiam

[Dariusz Grudziński]

Aż mi się w głowei zakręciło od ilości informacji. Bardzo, bardzo dziękuję wszystkim komentującym. To na prawdę mnóstwo roboty. Myślę sobie, że nawet więcej niz ja włożyłem w napisanie opowiadania. :) Teraz skupię się na przyswojeniu tego co piszecie. Nie daje mi spokoju pewna myśl, którą przeczytałem tutaj na forum. Pewnie nie zacytuję jej dokładnie. Brzmi ona - to co ja czuję i widzę, i jestem przekonany, że włożyłem w swój tekst, wcale nie musi być tym co poczuje i zobaczy czytający- wprost przeciwnie. Zaczynam odkrywać wartość słowa i próbuję zobaczyć je z drugiej strony. Strony czytającego. Cholercia! ale jakie to trudne... już lepiej pisać do szuflady to co kocham, przy pomocy słów, które uwielbiam i mieć w nosie publikowanie. Najwyżej umrę na starość zadowolony z samego siebie z całą szufladą papierzysk :)

[Rachel_Grass]

akceptuję takie podejście, mam jednak wrażenie, że po napisaniu należy obejrzeć tekst, poprawić błędy, jak coś nie leży- przemyśleć, i tyle. to nie jest trudne. ważna jest także koncepcja, pomysł na opowiadanie. bo nawet najlepiej napisany tekst, ale bez pomysłu, nie wciągnie. proszę od siebie, prywatnie, nie zrażać się. pisać, czytać i myśleć.

[Dariusz Grudziński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję. O to mi właśnie chodzi. Wolę używać formy - Ty. Mam na imię Darek. To są bardzo cenne uwagi. Jestem mocno związany z tekstem. Związany emocjonalnie. Kiedy czytam Twój komentarz nabieram dystansu do tego co napisałem i zaczynam widzieć tekst oczami czytającego (Twoimi). A propos jaki masz kolor oczu ? :)
To dla mnie ogromne odkrycie, że ktoś czyta mój tekst i nie czuje tego co ja, i nie zna moich intencji. Wiem że to dziecinada ale na to mi teraz wychodzi. Czytelnik odbiera rónież poprzez interpunkcję, stylistykę, szyk wyrazów i złożoność zdań. Ja się nie zastanawiam tylko gnam z tekstem na przełaj niecierpliwie i za jednym zamachem. Dziękuję i Pozdrawiam.

[Rachel_Grass]

uuu, brązowe, Darku. Rachel jestem. chciałabym wyrazić, jak bardzo się cieszę, że mój komentarz trafia. nie jestem profesjonalistką, dopiero się uczę konstruktywności, którą uwielbiam, dlatego radość tym większa.

[Dariusz Grudziński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poprawiłem tyle ile na dzisiaj potrafię. Czuję, że tutaj mogę znależć miejsce na dłużej. Najfajniejsza jest radość kiedy to co piszę zaczyna mnie słuchać. :)