Ganek

[Justyna Wolak]

Widzę gwiazdy
w najpiękniejszych lustrach wody
i odfruwam
w świat aniołów pomiedzy najbielsze poduszki na błekitnej pościeli
i nucę przedziwne uczucia
i dotykam podświadomością
kwiecistej łąki
którą oddałabym w ręce o których rozmyślam
i kiedy czuję cudowny zapach
dobrze znany przeze mnie
wypijam kolejną falę radości
i czułość tak błoga emanuje za mnie
i uśmiecham się
i płaczę dusząc się szczęściem
a widząc zbliżającą się ukochaną materię
stapiam się i zastygam
a jedyną żywą rzeczą we mnie są moje oczy
które tak jak te naprzeciw mnie
są jak oceaniczne uniesienie na które ktoś przekopiował słońce
wówczas nawet nie wiem
czy egzystuję jeszcze
czy już nie
ale lubię tą nieobecność
towarzysząca mi w tej podróży przyjemnych uczuć
lecz nagle żałość ogromna hipnotyzuje mnie
spowodowana pragnieniem
zatrzymania czasu
lub przyspieszenia go
by miec
te gwiazdy ten zapach widok i materię
tylko dla siebie
na wyłączność