Moja ostatnia powieść III

[Sceptic]

Kilka razy już wcześniej zabierałem się za pisanie powieści, ale zawsze mi wstyd było, że ja, poeta, że z Parnasu do rynsztoka, że mistrzów moich ideały, że ich średniówki, trzynastozgłoskowce, że ich jamby i metonimie, że ja to wszystko miałbym zaprzedać za powieściowe euro, za dolary, za srebrniki...
W pewnym sensie pochodzę z rozbitej rodziny. Małżeństwo moich rodziców nie było udane. W Dobrej Polskiej Okolicy, z której się wywodzę, ludzie dzielili się na dwa wrogie obozy: tych, którzy w niedzielę chodzili na poranną mszę i tych, którzy chodzili na sumę. Ślepy los zdarzył, że moi rodzice – może jeszcze przed ślubem, a może dopiero tuż przed moim urodzeniem, tego nigdy się nie dowiem – znaleźli się po przeciwnych stronach barykady. Ojciec, cierpiący na bezsenność (którą też po nim odziedziczyłem), wstawał codziennie o wpół do piątej rano i ósma była dla niego środkiem dnia. O dwunastej za to lubił się zdrzemnąć, obejrzeć telewizję, napić piwa i zjeść obiad; ale obiadu nigdy o dwunastej nie było, bo na dwunastą to z kolei matka szła do kościoła.
-Ksiądz Dobrodziej się o ciebie pomszy pytał, ty bezbożniku! - oznajmiała zawsze, wracając do domu. Choć pewnie nie do końca zdawała sobie z tego sprawę, wymawiała “po mszy” jak jeden wyraz, akcentując przedimek.
-Nie kłam, że się pytał! - odkrzykiwał ojciec, dobrze już poirytowany - Ksiądz Dobrodziej jest święty człowiek i swoje wie. I wie, że gdzie jak gdzie, ale do kościoła w niedzielę to ja chodzę, tylko że na rano!
-Na rano się nie liczy.
-Jakby się nie liczyło, toby Dobrodziej mszy nie odprawiał; a odprawia. Jemu się też nie liczy?
-Jemu się liczy, bo to święty człowiek. Ale bardziej mu się liczy suma, bo więcej ludzi i hojniejsi, i tacę większą zbiera...
-Każdy wie, że na rano ksiądz Dobrodziej sam osobiście tacę zbiera, bo ludzi mało; i widzi, wtedy naprawdę widzi, kto daje i ile daje. A na sumie zbiera kościelny, i dlatego na sumę chodzą sknery, co skąpią grosza Dobrodziejowi...
-Na ósmą do kościoła chodzić – grzech! Bo to jest miganie się przed poświęceniem całego dnia pańskiego Panu Bogu; pójdzie taki na ósmą, o dziewiątej piętnaście już w domu i cały dzień może żyć w rozpuście: mecze oglądać a piwo żłopać...
-A ja ci powiem, że to właśnie rano liczy się bardziej, po przebudzeniu zaraz uwielbić pana, Boga naszego, kiedy ranne wstają zorze! W dzień pański leżeć w łóżku do szóstej – grzech. Zapytaj dobrodzieja, że grzech, a grzech tym większy, że się do dezintegracji więzi rodzinnych w dobrej polskiej i katolickiej rodzinie przyczynia. Dzieci głodne, mąż głodny i zły, a żona – dobra polska żona, myślałby kto – po kościołach sobie lata! Tu się bez kary boskiej obejść nie może, kara boska ten dom czeka wcześniej czy później!
Na takich właśnie praktyczno-teologicznych dysputach wyuczyłem się erystyki; rodzice widać szczególnie dbali o moją edukację pod tym względem, bo co tydzień fundowali mi kilka godzin kursu. Co więcej – przewidzieli też egzamin końcowy, w ramach którego sam miałem zająć w sporze jasne stanowisko i poprzeć je nowymi argumentami. Oblałem – nie wytrzymałem nerwowo. Wyszedłem z domu i skręciłem w lewo, a z tego wszystkiego zapomniałem nawet trzasnąć drzwiami.
Moje więzi z rodzicami stopniowo się rozluźniały. Mało brakowało, żeby się mnie całkiem wyrzekli, ale gdy po studiach dołączyłem do loży masońskiej, znów odzyskałem ich miłość i szacunek, a może nawet coś więcej.
Jako przyszły poeta powinienem w czasach szkolnych nawiązać szczególne więzi z polonistkami, ale jakoś mi się nie udało. W ogóle nie czułem się osobiście związany z żadnym nauczycielem ani w szkole podstawowej, ani w średniej; żaden nie imponował mi wiedzą ani niewiedzą, żaden nie miał dość charakteru, żaden nie był wyjątkowo dowcipny ani surowy, żadnego się nie bałem ani w żadnym się nie zakochałem. No, może z paroma wyjątkami...
Germanistki – wszystkie trzy – zawsze imponowały mi znajomością niemieckiego. Owszem, w nieuczeniu się języka zachodniego sąsiada wykazywałem upór i konsekwencję, którymi zaskarbiłbym sobie podziw przodków, uciskanych jarzmem niemieckiego zaborcy i okupanta. Ale – wstyd się przyznać – w głębi duszy kochałem język niemiecki za jego dumne brzmienie i dostojną twardość, i – gdy nikt nie słyszał – ćwiczyłem sobie po cichu wymowę umlautów, ich-lautów, sylabicznych spółgłosek i długich samogłosek, nie wiedząc jeszcze, że przyjdzie mi w życiu zostać językoznawcą. Nienawidziłem Niemców i niemieckiego najszczerzej, ale tak, jak nienawidzi matematyki ktoś, kto jest najczystszej wody matematycznym głąbem; komu najłatwiej usprawiedliwiać własną ułomność stwierdzeniem, że “matematyka jest głupia”. Jednocześnie jednak darzyłem ogromnym szacunkiem wszystkich, którzy biegle władali niemieckim: germanistki i obywateli Rzeszy.
Jednak najbardziej wyjątkowi byli moi wuefiści. Drugi, z liceum, zwany “parówką w dresie” z racji słusznej postury, był trenerem siatkarskich mistrzów kraju i nigdy nie było go na zajęciach. Pierwszy, z podstawówki – był pośmiewiskiem całej okolicy, a nazywał się Pan Boberek. Niegdyś ponoć niezwykle obiecujący piłkarz i gwiazda lokalnych boisk, a przy tym łobuz i hulaka; nawrócił się i z dnia na dzień przemienił w najgorliwszego katolika w całej Dobrej Polskiej Okolicy. Wziął sobie żonę, która już za młodu była brzydka i gruba, po to chyba, żeby go zanadto do grzechu nie kusiło; mimo to szybko obrósł w sześcioro dzieci. Cała rodzina gnieździła się w malutkim mieszkanku i biedowała okrutnie, gdyż Pan Boberek każdy zarobiony grosz przeznaczał na Kościół. Sęk w tym, że na niewłaściwy kościół, bo nie na nasz dobry, polski, parafialny, ale na bazylikę w Licheniu. Nie trzeba wyjaśniać, że nie zaskarbił tym sobie sympatii Księdza Dobrodzieja. I tak oto dokonał się na Panu Boberku ostracyzm.
Pan Boberek był lokalnym bohaterem bajronicznym i dyżurnym gminnym cierpiętnikiem za milijony. Jego sława wyprzedzała jego samego i nawet najmłodsze dzieci, które nie chodziły jeszcze do szkoły, wiedziały, kto zacz. Nikt się specjalnie nie zdziwił, gdy podczas wiosennych zajęć na szkolnym boisku Pan Boberek doznał objawienia. Nagle – jakby go podcięła noga niewidzialnego rywala – padł na kolana i uniósł ręce do góry w geście uwielbienia.
Nie przepadałem za Panem Boberkiem, ale jeszcze bardziej nie przepadałem za piłką nożną, w którą to właśnie graliśmy; dlatego też jako pierwszy pobiegłem po pomoc. Kondycję miałem zawsze raczej słabą, więc kiedy dobiegłem do szkoły, starczyło mi sił na to tylko, żeby krzyknąć do sprzątaczki:
-Ratunku, pani Przybyszowa, pomocy! Pan Boberek doznał iluminacji!
Na woźnej nie zrobiło to szczególnego wrażenia; spojrzała przez okno na szkolne boisko i zobaczyła klęczącego tam Pana Boberka otoczonego przez dziatwę. Chwyciła za miotłę, owinęła ją ścierą, westchnęła ciężko i niespiesznie ruszyła w stronę zbiegowiska.
Custodes hominum psallimus Angelos
Naturalae fragili quos Pater addidit
Coalici comites, insidiantibus
Ne succumberet hostibus...
śpiewał Pan Boberek nieswoim głosem.
-Co to ma mi kurwa znaczyć?! - przerwała mu woźna, biorąc szeroki zamach – Pijany będzie do pracy przychodził?! Pijany dzieci uczył?! A masz, bezbożniku! - krzyknęła, wymierzając Panu Boberkowi cios miotłą.
Pan Boberek przestał śpiewać, wstał, zatoczył się pod kolejnymi ciosami miotły i skruszony zbiegł do szkoły, osłaniając głowę rękami. Woźna goniła go jeszcze przez jakiś czas, ale szybko dała za wygraną, poprzestając na posłaniu Panu Boberkowi wiązanki soczystych inwektyw.
Dyrektor – skądinąd też wuefista – dowiedziawszy się o całym zajściu, postanowił powiadomić Księdza Dobrodzieja, który niezwłocznie przybył na miejsce wydarzenia. Obszedł boisko kilka razy dookoła, mrucząc w brodę coś po łacinie (prawdopodobnie podwórkowej), przyjrzał się dobrze miejscu, gdzie klęczał Pan Boberek i orzekł, że to nie było żadne objawienie, ale przeciwnie, znak opętania. Przeżegnał się trzykrotnie wspak, a następnie splunął przez lewe ramię. Dyrektor, zawstydzony, uczynił to samo, po czym obaj wymienili parę zdań. Ksiądz Dobrodziej podał jeszcze swój pierścień do ucałowania i odjechał czarną hondą (wołgę sprzedał parę lat wcześniej).
Pan Boberek nigdy już nie wrócił do pracy jako wuefista. Na skutek objawienia – czy też opętania – posiadł jednak łacinę, grekę i aramejski w najwyższym stopniu biegłości, dzięki czemu bez trudu znalazł pracę na uniwersytecie. Razem z całą rodziną przeniósł się do Waszawy i zamieszkał w przestronnym mieszkaniu w śródmieściu.
Często rozmyślałem nad przypadkiem Pana Boberka, jadąc pociągiem z Koluszek do Warszawy. Pociąg, zwykle prawie zupełnie pusty, sunął przez ponure krajobrazy Polski B, a ja sunąłem przez nie mniej ponure krajobrazy własnych myśli. To właśnie w pociągu poprzysiągłem sobie, że kiedyś uwiecznię tragiczną postać Pana Boberka, czyniąc go bohaterem jednego ze swych dzieł.
A kilkadziesiąt minut później byłem już w Warszawie i zapominałem całkiem o Panu Boberku i o pisaniu dzieł.
-Widziałeś te boskie cycki? - Bartek lubił szturchnięciem przypominać mi o rzeczywistości.
Oczywiście, że widziałem. Wcale nie były boskie, najzwyklejsze 80C przyobleczone w dobrze dobrany stanik i białą obcisłą bluzeczkę, żadnych rewelacji. Nie wiem, czy jakikolwiek biust może mnie jeszcze czymś zaskoczyć. Bartek chyba też widział w tej dziedzinie już wszystko; czułem, że jego egzaltacja była udawana.
-Jakie cycki? - zapytałem, odrywając wzrok od szyby.
Jechaliśmy tramwajem na uczelnię; posiadaczka omawianego biustu wysiadła koło Smyka.
-Ty to byś nie zauważył boskich cycków nawet, jakbyś się o nie potknął – skwitował Bartek.
Nie miał racji. Wtedy już od paru tygodni obserwowałem bacznie energiczny biust Naguski, falujący popołudniami dokładnie przed moim oknem. Z całą pewnością był to biust wyjątkowy, a jego wyjątkowość zupełnie wymykała się próbom jakiegokolwiek opisania (przyznaję, próbowałem, i to nie raz). Cyfry i litery, niestety, niezbyt dobrze nadają się do opisu rzeczywistości; istota rzeczy zawsze pozostaje nieuchwytna. Mylili się pitagorejczycy: 75C i 75C to niejednokrotnie dwie zupełnie, zupełnie różne rzeczy. Jedno 75C drugiemu 75C nierówne.
-Rzecz sama w sobie jest ludzkiemu poznaniu niedostępna – oznajmił chudy, choleryczny doktorant, po czym przeszedł do swojej ulubionej, pełnej napięcia pauzy. - Zmysły mogą dosięgnąć tylko cienia rzeczy; w dodatku nie są obiektywne, co czyni cały proces poznania subiektywnym. O przedmiocie poznania nie możemy orzec – w świetle powyższych założeń – niczego pewnego, dlatego jako epistemolodzy musimy się skupić na podmiocie poznania, czyli na nas samych. Innymi słowy: to tutaj krzesło, widzicie państwo, być może wcale nie jest krzesłem i to nie nim powinniśmy sie zajmować; nie powinniśmy pytać o istotę krzesła. Bo krzesła, proszę państwa, może wcale tutaj nie być, państwo rozumieją. My nie wiemy, czy to krzesło tutaj jest, jego może wcale tu nie ma...
-Jakie krzesło, panie magistrze?

[UFO]

tę część przeczytałam w całości;p podobał mi sie dialog rodziców o chodzeniu do kościoła hehe.
Reszta też niczego sobie. No i w zupełności sie zgadzam - jedno 75C drugiemu 75C nierówne;)