obsesja

[cizia]

Obsjesja jednego krzyku. Z gardła i do niego. Przywiązany połkniętą nitką nie wylatuje po to, by się nie zdemaskować. Wypada na zewnątrz, z tak zawrotną prędkością, że ustaje. Jednocześnie osadzana podniebienie i tworzy skrzepy po niewypowiedzianym.

Czego dziś oczekujesz. Czym dziś mam być. Ważką ? Lekką śmietanową ważką, słodką przy każdym chrupnięciu. Mam mrugać? Jak kotka- maskotka? W perłach albo mokra.

Tak, znam przepis. Schodzi do bólu. Cienkiej granicy tolerancji. Smaże z niej kotlety. Żryj moje bariery, skarbie. Dyszenia we wszystkich sąsiednich pokojach, poliż. Tu niespokojnie dotyknij tego czego mi nie narzucił twój ojciec czy babka. Jednak smażę kotlety. I jadę tym kadilakiem wymagań. Nie ma miejsca na strach, brakuje siedzeń dla wyobrażeń. Znam te trasy, przetarte do krwi, poobdzierane, wyciśnięte jak cytryna, bez miejsca własności zupełnie własnej. Najgorzej jest z błędami, których nie da się popełnić. Okazuje się po chwili, że każdy ruch jest poprawny, właściwy. To się już wydarzyło, to co można przeżyć jest z odzysku.
Da się dorobić ideologię, dorobić sobie bachorów, całą gromadę. Co rano przeklinac je w głowie i życzyć im szybkiej śmierci, która zostaje nadal wyznoleniem, choć już tylko śmiesznym i symbolicznym. Jak wata cukrowa słodka, a później mdła do obrzydzenia.

Oczekujesz mnie malowidła. Dziś Wenus? Gdy miałam siedem lat, byłam lepsza. Miałam taką wąską cipkę, chciałbyś. I żebym potakiwała i chichotała jak małpa. Nie martw się, kompleks Edypa dotyczy dziewczynek, lesbijek siedmiolatek i ich matek. Boisz się? Masz tyle przestrzeni żeby się wysadzić na milion różnych sposobów.

Ja będę poszarpana i podmokła. Tak jak ta przede mną.

Obsesja jednego KOLORU, który rozlewa się w nieporadne krzyczenie należy nagryźć zębami i poczekać aż pęknie,po czym wpłynie znów głębiej.