Droga do pracy

[Robert Dworowski]

Droga do pracy


Piękny jest ten dźwięk, jak anielskich głosów smak,
Żądzą me uszy opętane, słuchawki jedynym narkotykiem,
Ulica wąska szarością śmierdząca, i padający w oczy śnieg,
Mija mnie osoba - oko w oko, ja słyszę dźwięk.

Autobus taplany rannym zimnem, w otwarte drzwi
Na tyle wpatrzony w szron poezji szyby – pasażer,
Może głodem muzyki żałuje tego ranka,
Lub oczami liczy istnienia przechodniów.

Zieleń się odbija w czarno – białych pasach,
Czekając nań by jeszcze bardziej życie kochać,
Warczący wojownicy swych panów słuchają,
By zwolnić sprzęgło i przeciąć wiatr.

I mijam kolejnych twarzy las – już bez emocji,
Perpetuum mobile napędza nogi goniąc czas,
Pasy, światła, nie mogę stać, chcę być już tam,
Wieziony w rydwanie akordów i fraz.

Znikam powoli, złapałem mój czas,
Znowu zmienię słuchawki na drażniący gaz,
Szur szur wytarłszy buty mej krótkiej drogi,
Siadam „POWER” jak ja to dobrze znam.


23-12-2004
Gdz 23.44 (3 krwawe mery)