W tunelu

[Gość Tomasz Kowalczyk]

w tunelu, ogarnięty mrokiem szukam światła
zainspirowany światłem, dążę do mroku
nieme słowa, martwe myśli, rzucone niczym płomień zagasają w bezkresie przestrzeni
chwile których choć było tyle, jedynie przeplatają się pomiędzy koszmarami przeszłości
dni, godziny, minuty, nikt nam ich nie zwróci
pytania bez odpowiedzi, które światło się zapali, czyja ręka w otchłani smutku się wyłoni
próbuje uchwycić, coś pomiędzy
pomiędzy końcem, a początkiem
pomiędzy plusem, a minusem
pomiędzy cieniem, a blaskiem
spadam głową w dół, w świecie cieni, gdzie
anioł grzechem skalany i w krwi skąpany
pragnie mojej, twojej duszy
moje oczy ogniem zaślepione, widzą
zmysły w niewoli cierpią
czymże jesteśmy zniewoleni?
którędy podążać mamy?
szukamy prawdy, lecz gdzie ona jest?
odpowiedź masz w sobie
odpowiedz sam sobie
pisze przez siebie,
pisze sam do siebie,
pisze sam z siebie,
a wędrówki kres – to światło

[Joanna_W.]

Dwa pierwsze wersy najcelniejsze. Potem, wg mnie, trochę za dużo słów, bo przecież wniosek wytarty: "a wędrówki kres - to światło". Ładnie, że jest ta nadzieja, ale jakaś farbowana, bo za smutno ogólnie.

Pozdrawiam. A.

[Michał Kowalski]

przepraszam ale mnie sie nie podoba... bardzo, bardzo przeciętnie
pozdrawiam

[Szaweł Galind]

Oczywiście że smutno gdyż właśnie tak ma być, drugi wers łączy się z ostatnim ,,zainspirowany światłem, dążę do mroku – a wędrówki kres to światło”, ach ten płomień który rozjaśnił by nam drogę
Pozdrawiam