zza wiary obłoku

[WaMig]

wiatru drań ją przegonił
podmuchów wtrętem skradł mi
ciszy gołębicę
jednak
żeby od-słuchów jej nadto nie roztrwonił
skoczyłem zań pędem poprzez lasu chaszcze
dla jakości widoku stokiem aż na góry
ołtarzowe spłaszcze
i
gdy za nią
wzrokiem po niebie błądziłem
chcąc stamtąd pomocą jakiś znak anieli
procą wichury spoza skrzydła bieli chmurzego obłoku
spłoszyłem olśnienie
iż
z wielu
to w sobie Tę Największą masz
ciszy Tajemnicę
i
Jej zapraszanie wprost do Siebie Celu
mnie ku Tobie
Panie