Moje/Twoje

[Ania Sz]

Skręca mnie
na myśl o kolejnym
uderzeniu dzwonu realności

a potem...

Ziemia gnije pod stopami
a swąd wypala mnie od środka
i wiesz że muszę
wymówić
Ciebie w ironii i w obłudzie
nie dbając o upiększenia
które zapisałam w alfabecie życia.

Zapobiegawczo
/a może/
zachowawczo odwołuję sie tylko do onomatopei
bo przecież tak tylko wyrazić mogę

wdech wydech

i trzask

kiedy serce pęka

a Ty z kurewsko miłym uśmiechem
odwracasz się na pięcie.

[Don_Kebabbo]

Skręca mnie
na myśl o kolejnym
uderzeniu dzwonu realności

Gdyby ten wiersz był pastiszem, parodią utworu poetyckiego, taki wstęp byłby znakomity
(odczucie w stosunku do trzeciego z powyższych wersów dokładnie tego,
co jest opisane w dwóch go poprzedzających).

'dzwon realności', 'alfabet życia' - takie metafory zamiast wzbogacać wiersz jedynie budzą śmiech,
są banalne, już lepiej w ogóle zrezygnować z tego typu zabiegów i postawić na minimalizm.

Dalej: swąd nie wypala, a ziemia nie gnije (chyba, że mowa o Ziemi jako planecie,
czego nie wykluczam, bo wers się zaczyna od dużej litery - dobra, ziemi się nie czepiam ;)).

Słowem, konieczne są zmiany.
Dla lepszego zobrazowania napiszę, jak ja bym ten tekst widział:


Ziemia gnije pod stopami - wers ze 'swądem' usunąć
i muszę - 'wiesz, że' zbędne, wręcz niepożądane
wymówić
Ciebie w ironii i w obłudzie
nie dbając o upiększenia - dobre w kontekście 'obłudy' z wcześniejszego wersu
('Ciebie' od dużej litery + 'niedbanie o upiększenia')
- wers z 'zapisaniem w alfabecie życia' usunąć

A skoro powyżej mowa o ironii, to warto, by była obecna na całym tekście,
a nie tylko w tym wersie i 'kurewsko miłym uśmiechu' (sorry, że tym kierunku wiersz przesuwam,
ale nie potrafię inaczej niż na własną modłę - to jest wada moich sugestii,
ale oczywiście tekst można też dopracować w inny sposób, tak by był bliższy zamierzeniu Autorki).

W tym celu (moja modła) można pozostać przy obecnym początku wiersza dając możliwość takiego odczytu,
jaki opisałem na początku. No i z zakończeniem też można by trochę jeszcze pokombinować,
bo słowa 'na-pięcie' mają w sobie zbyt duży potencjał, żeby go nie wykorzystać ;)

Oto, co mi wyszło (Patrz, co narobiłeś! I kto to teraz po tobie posprząta!?! ;))



skręca mnie
na myśl o kolejnym
uderzeniu dzwonu realności

a potem

Ziemia gnije pod stopami
i muszę
wymówić
Ciebie w ironii i obłudzie
nie dbając o upiększenia

odwołuję sie tylko do onomatopei
bo przecież jedynie tak mogę wyrazić - żeby nie powtarzać drugi raz 'tylko'

wdech wydech
i trzask

kiedy serce pęka

ty z kurewsko miłym uśmiechem - celowo 'ty' od małej ('nie dbając o upiększenia')
odwracasz się

na pięcie



Uff, dawno się tak nie rozpisałem. Kończę zatem. Miłego dnia.

[Baba_Izba]

pozostawiam ślad czytania,
też się czegoś nauczyłam, dziękuję.
Pozdrawiam - baba

[Don_Kebabbo]

O, kurczę, teraz jak czytam to, co powypisywałem, myślę, że mnie wena ciut poniosła :(
Sorki, że tak sobie poswawoliłem z wierszem (w sumie jakby się przyjrzeć aż tak wiele w oryginale nie pozmieniałem:
kilka krótkich cięć i zakończenie, które wcześniej złe nie było, choć wtórne trochę).
Bardziej to okołowierszowe rozważania laika, niż krytyka jakaś, ale myślę, że wiersz można by jeszcze dopracować.

Dobra, to ja może teraz pójdę wypić gdzie indziej uwarzonego piwa ;)
Pozdrawiam.