Do Antonio /duzo zmienione/

[adolf]

Przy tęczy tronie, hołdują anioły
Bogu wiecznemu, sławiąc Jego imię,
Lecz jeden tylko, ma płaszcz purpurowy,
Ten co nie śpiewa, gdyż sam gorycz pije!

Wielki odkrywca, duszę wyrwał światu,
Na milion cząstek, ją ludziom podzielił,
Na szczyty nie wszedł, liście złote lauru
Utopił we krwi, ten co go rozdzielił

Kto inny zdoła, wpatrzywszy się w ogień
Naturę władzy, w prostotę obrócić,
Kto tak odważnym, by serce dać w płomień?
I krwią i myslą świat w bieg nowy ruszyć?

Prawdo sama wiesz, jak trudno jest widzieć,
Świat w słońca świetle, jaki Bóg nam stworzył,
A równie łatwo, całość puścić w niwecz
To czym był - człowiek ostrzem rozłożył.

Antonio!

Na tym obrazie zasnąć mogłeś w chwale,
To są pozory, los jest zawsze taki
Tylko nieliczni, im patrzeć jest dane
oczami Boga, zaś nie przez majaki?