"Jemiołuszki" - następne fragmenty opowiadania.

[Liryczny_Łobuz]

( ... )

Viki, już zrobiła pranie i teraz próbowała złapać trochę słońca w ogrodzie za domem. Zrzuciła ciuchy i wyciągnęła się na kocu.
Zetka i Małgosia siedziały w kuchni naprzeciw siebie i obierały cały gar ziemniaków.
- Zosiu, - Gosia starała się nie mówić do tej sympatycznej dziewczyny „Zetka” – ostatnio opowiadałaś mi o tym swoim chłopaku ... Waldku, pamiętasz?
- Aha.
- Jak myślisz, co on teraz porabia?
- No wiesz – dziewczyna otarła pot z czoła – zawsze chciał zostać aktorem. Muszę w następnym liście do domu o niego zapytać.
- Długo chodziliście razem?
- Daj spokój! To było tylko takie trzymanie się za rączkę i pierwsze pocałunki. Pamiętam jak się spłoszyłam, kiedy położył mi rękę na piersi. Odepchnęłam go i uciekłam do domu. Na następny dzień nie chciałam iść do szkoły. Ale musiałam, bo mieliśmy próbę chóru.
- A on?
- On wcale nie przyszedł! Potem opowiadał mi, że bardzo się wstydził. Ja też, ale wiesz ... ja ten jego pierwszy, delikatny dotyk pamiętam do dziś. Pomimo wszystko.
Małgorzata popatrzyła na nią z uśmiechem,
- A wiesz, że i ja pamiętam dokładnie pierwszy dotyk Roberta.
- Taaak?! A to był twój pierwszy facet?
Małgosia zdołała tylko kiwnąć głową i wybuchnęła gwałtownym płaczem.
Zetka odłożyła nóż, wytarła ręce i podeszła do niej. Przytuliła do siebie jej na wpół łysą głowę i pomyślała, że to ona jest dopiero w strasznej sytuacji. Wyrwana z normalnego, pogodnego życia prosto w ten koszmar. No i jeszcze nie wie co właściwie zechcą z nią zrobić.
W tej samej chwili usłyszeli klakson samochodu. Grawer odłożył lupę i poszedł otworzyć bramę.
Dziewczyny odskoczyły od siebie jak oparzone i pośpiesznie zabrały się za ziemniaki.
Po chwili do kuchni weszła Aniela, a za nią obładowany zakupami, Kaziu. Za oknem słychać było odjeżdżające auto.

( ... )

No to mam chwilę spokoju – pomyślała Małgosia wracając do piwnicy. Teraz wszyscy urządzali dom na przyjęcie gości i nie mieli by głowy do pilnowania jej. Toteż Viki sprowadziła ją da dół i zamknęła dobrze drzwi.
Siadła na łóżku. Jak zza mgły dolatywały do niej odgłosy z kuchni.
Przymknęła oczy i zaczęła nucić swój ulubiony motyw z filmu Pretty Woman. Ulubiony, bo zawsze towarzyszył jej wyjściu z łazienki – kiedy zbliżała się do leżącego w pościeli Roberta. To on wtedy nucił go swoim niskim, aksamitnym głosem. I właśnie chyba w tym jego głosie, zakochała się najpierw.
Kiedy to było – szepnęła – Aha! Na dworcu we Wrocławiu, Stała w długiej kolejce do kasy.
- Czy pani jest ostatnia? – usłyszała tuż za sobą ten jego baryton.
- Taka ostatnia to nie jestem! – odpowiedziała odruchowo, i spojrzała na niego znad książki. Zobaczyła wysokiego blondyna o błękitnych oczach i lekko ironicznym uśmiechu, Oho! Podrywacz! – przemknęła jej pierwsza myśl.
A on wtedy zaczął się śmiać. Tak głośno, że pół dworca już się na nich gapiło. Ale zanim jej coś odpowiedział, to jego zagadnęła jakaś dziewczyna:
- Czy pan stoi na końcu?
- Nie, na nogach – odpowiedział, już dusząc się ze śmiechu.
I wtedy ona buchnęła śmiechem.
Ludzie patrzyli na nich jak na wariatów a oni śmiali się i śmiali.
W końcu, kiedy już się uspokoili – okazało się, że obydwoje jadą do Warszawy. No a dalej poszło już „z górki”. Zaczęli rozumieć się w pół słowa. Tak samo chcieli urządzić ich pierwsze, wynajęte mieszkanie. Razem wybrali psa ... i tak dalej.
Ona jeszcze studiowała na trzecim roku Ekonomii Politycznej, a on, w rok po studiach na Politechnice Wrocławskiej – wygrał konkurs na projekt nowej hali Dworca Lotniczego. Zarabiał dobrze, więc szybko zaczęli się urządzać. Prawie codziennie przynosił coś do domu , już od progu oznajmiając, że „Jego Jemiołuszka „ ma teraz zgadywać – co stoi za drzwiami. Nigdy jej się to nie udało – więc (bez większego oporu z jej strony) – Robert z „surową” miną „egzekwował” wtedy od niej „fanty”.
Różnie - w kuchni na blacie, w łazience nad wanną, w przedpokoju, kiedy trzymała się drążka do ćwiczeń, przykręconego do framugi, lub już „typowo” w sypialni.

Teraz, kiedy złożyła już swoją pracę magisterską, zaczęto także przebąkiwać o jej etacie na Uczelni.
Sama już nie wierzyła w swoje szczęście i – tak na wszelki wypadek – wszędzie nosiła ze sobą czerwone kokardki, „od uroków”. Robert także często znajdował takie same w kieszeniach swoich marynarek. Z uśmiechem jednak wybaczał jej te małe dziwactwa.
Jak na złość, wtedy, kiedy pojechali na strzelnicę – w pośpiechu nie zabrała ze sobą niczego czerwonego. No i stało się.
A teraz ... to już tylko pustka.

( ... )

Małgorzata siedziała na zydlu i skubała ostatnią kaczkę. Była to jedna z tych umiejętności, których pewnie nigdy by nie posiadła, gdyby nie ten wieczór ... tak dawno temu.
Pamiętała do dzisiaj wszystkie szczegóły.
Nie chciała wtedy jechać z nim na strzelnicę. Nienawidziła broni. Ale Robert, jak zwykle tłumaczył jej od nowa, że strzelają tylko do rzutków, i ze musi dzisiaj dać rewanż temu Australijczykowi, bo on już za dwa dni wraca do domu.
No a potem Andrew zaprasza ich wszystkich na uroczystą kolację.
Jednak, chociaż miała za sobą zarwane dwie noce, to nie chciała puścić go samego. Zbyt dobrze znała jego powodzenie u kobiet, na pewno któraś z nich wykorzystała by jej nieobecność. Więc chociaż była bardzo zmęczona, to ubrała się w jakiś nie gniotący, ale w miarę odlotowy ciuch i postanowiła czekać na Roberta w samochodzie.
I kiedy tylko zaparkowali swoje Audi pod strzelnicą, a Robert poszedł ze strzelbami w stronę wejścia – Małgosia owinęła się szczelnie w koc i wyciągnęła się na tylnym siedzeniu.
Zasnęła jak kamień, i nawet nie poczuła, kiedy auto gwałtownie ruszyło...

* * *

[Ania_Ostrowska]

Trzymasz poziom - nic dodać nic ująć do moich wrażeń z lektury poprzedniego fragmentu. Może tylko zwróciłabym uwagę na parę drobiazgów:
- zmieniłabym szyk w zdaniu " Po chwili do kuchni weszła Aniela, a za nią obładowany zakupami, Kaziu." na " Po chwili do kuchni weszła Aniela, a za nią Kaziu obładowany zakupami.",
- w zdaniu "Teraz wszyscy urządzali dom na przyjęcie gości i nie mieli by głowy do pilnowania jej." ze względu na kontekst poprzedniego zdania usunęłabym słowo "by",
- chyba przydałby się cudzysłów przy "Pretty Woman",
- zdanie "Kiedy to było – szepnęła – Aha! Na dworcu we Wrocławiu, Stała w długiej kolejce do kasy." poprawiłabym na: "Kiedy to było? – szepnęła – Aha! Na dworcu we Wrocławiu. Stała w długiej kolejce do kasy."
- usunęłabym "ten" we fragmencie "usłyszała tuż za sobą ten jego baryton.",
- usunęłabym przecinek w zdaniu "odpowiedziała odruchowo, i spojrzała na niego znad książki.",
- usunęłabym "Jednak" i "to" w zdaniu "Jednak, chociaż miała za sobą zarwane dwie noce, to nie chciała puścić go samego.",
- moim zdaniem "to" jest również zbędne w zdaniu "Więc chociaż była bardzo zmęczona, to ubrała się w jakiś nie gniotący, ale w miarę odlotowy ciuch i postanowiła czekać na Roberta w samochodzie.",
- " I kiedy tylko zaparkowali swoje Audi pod strzelnicą, ..."zmieniłabym na "Jak kiedy tylko zaparkowali swoje Audi pod strzelnicą,...",
- podobnie bez "i" w zdaniu "Zasnęła jak kamień, i nawet nie poczuła, kiedy auto gwałtownie ruszyło...".
Pozdrawiam - z zaciekawieniem czekam na ciąg dalszy - Ania

[Liryczny_Łobuz]

Do Ani...

No, no - dokładnie przeorałaś widzę mój fragmencik.
Oczywiście, z większością uwag się zgadzam.
Książka jest jeszcze w pisaniu - a jak już kiedyś zaznaczyłem - nie umiem pisać, jak London czy Hemingway - "gotowców', tylko zawsze poprawiam i poprawiam to co naskrobię.
Twoja pomoc wręcz staje się "niezbędna" - bo i podtrzymasz na duchu moją chęć do pisania, i jeszcze mimochodem skorygujesz to i owo.
Aż szkoda, że mieszkam we Wrocławiu, a Ty w ( ??? ) - i nie możemy robić takich korekt - np. w kawiarni, parku czy aquaparku :-)))
Sądzę, że tematów - może i na wspólną książkę, nie zabrakło by nam - (wiem, wiem - nie ten szyk zdania ... ale trudno - to MOJE zdanie;-)))

Boję się jednak, że inne wątki tej powieści - do których nie miałem może takiego serca - już Ci się nie spodobają.
To może ,jednakowoż, poczekam na dalszy ciąg Twoich "Trzech sióstr" - i trochę tam ponawydziwiam!

Pozdrawiam i życzę - Pasji Rozmaitych - Marek

[Ania_Ostrowska]

Marku - cieszę się, że moje uwagi mogą być dla Ciebie pożyteczne - w końcu po to jest to forum! Chętnie przeczytam ciąg dalszy i inne watki - czy mi się spodobają? zobaczysz jak napiszę.
Na ciąg dalszy "trzech sióstr" trzeba będzie trochę poczekać, bo wzięłam sobie do serca Twoje komentarze i teraz naprawdę zamierzam napisać WIEKOPOMNE DZIEŁO.
Ale spoko - będziesz miał okazję powydziwiać już w czwartek bo wtedy umieszczę na forum coś "z szuflady". Bardzo sobie cenię Twoje komentarze bo są i konstruktywne i dowcipne. Ania

[Ania_Ostrowska]

PS. Teraz dopiero zobaczyłam w swoim pierwszym komentarzu oczywistą pomyłkę w przedostatnim przykładzie. Właściwa dla mnie wersja tego zdania to: "Jak tylko zaparkowali swoje Audi pod strzelnicą,..." Ania

[Liryczny_Łobuz]

Dooobrze - zmienię Audi na Poloneza - OK ? :-)
A co do czwartku - to szkoooda, że nie napiszesz czegoś na Walentynki!
To wprawdzie idiotyczne święto - ale jaki temat na Satyrę!!

może sam coś skrobnę?

Pozdrawiam - Marek

[Ania_Ostrowska]

Masz załatwione. Będzie opowiadanie walentynkowe. Ania

[UFO]

a ja mam dla Ciebie Marek taką propozycję, żebyś bez żadnych obaw od razy wrzucał dalsze części na forum zamiast do warsztatu. Poza paroma literówkami naprawde niczego temu tekstowi nie brakuje. W kolejnych znając Ciebie będzie podobnie, a jeśli pojawi się jakiś błąd to naprawimy wspólnymi siłami i będzie ok, a tu w warsztacie to jakoś tak cicho... i tak sie chowa ten tekst, a przecież nie ma przed czym hehe. No i widzę zostawiłeś sobie pole do popisu przy zakończeniu tej części - nie ma lepszej końcówki niż intrygująca i wzbudzająca oczekiwanie czytelnika:) Czekam namiętnie na kolejny fragment

[Liryczny_Łobuz]

Do Ani - czekam z niecierpliwością - sam nie będę miał chyba czasu na opowiadanko ... moze jakieś Haiku???

* * *

Do Eeeee....Uffetki :)

Ciężko mi jest Ci odmówić - ale tak jak malarz nie lubi, żeby oceniano jego szkice - tak ja nie dam niedokończonej powieści pod Waszą, Surrrową ocenę. NiENIENIE :)
Bo powieść, jeżeli jest pisana zgodnie z płynącym czasem - to można z powodzeniem umieszczać tu kolejne odcinki - jak Sienkiewicz piszący w gazecie swoją Trylogię.

Ala - jak już zaznaczałem - ja napisałem ją "wielowątkowo" - Wy znacie tylko jeden jej wątek - i dopiero splot różnych zdarzeń - stworzy ( jak sądzę) na końcu odpowiedni nastrój.
Teraz sam musiałem sobie te różne historie ponumerować - żeby całość utrzymać "w ryzach".
Poza tym już piszę coś ZUPEłNIE innego - a do Jemiołuszek siadam raczej ' dla relaksu"

Pozdrowienia dla Wszystkich passjonatów słowa - Marek

[UFO]

czemu Ty nie trafiłeś tu wcześniej;)

[Liryczny_Łobuz]

Do Ani - już zamieściłem coś "walentynkowego' na Haiku i Limerykach - jak zwykle ... trochę prowokacyjne:-D

Do Uffetki - no szkoooda, że tu wcześniej nie trafiłem - ale byłem zajęty ... tworzeniem Wspomnień na stare lata - kiedy to już sił zabraknie ;-))

[Ania_Ostrowska]

Marku, zamówiony przez Ciebie "Okolicznościowy drobiazg" na Walentynki już czeka na komentarze na Początkujących
Ania