Post Scriptum Petrarki

[Wstrentny]

Może zbyt wiele pisałem sonetów
wodząc palcami kartki papieru
na pokuszenie? Zamiast zamienić
rymy na lepsze wieści
dotyku:
Jesteśmy


I oto... Laura umarła
z niedopieszczenia na raka piersi,
a taka mogła być - stara.
Kaszleć. Zmarszczkami szeleścić

drżeć jak ta ręka, gdy dopisuje
PS na końcu sonetów:

Laurze, którą mi skradła
zaraza w kwiecie wieku



Wiele lat później i zupełnie gdzie indziej Petrarka nie napisze
ani jednego sonetu, ale za to (sic!) umrze przed Laurą:


Zaraza

Petrarka wrócił podcięty ciągle wracał
ale tym razem podcięcie miało coś z faulu taktycznego

jakby nie mogła już inaczej zatrzymać zawodnika
który tyle razy wykiwał ją bo a to zawał teściowa
to marskość wątroby prostata i nic
nawet draśnięcia na psychice

Petrarka wrócił podcięty i zaczął zapadać w fotelu
naciskając po drodze wszystkie możliwe przyciski w pilocie
ale na wszystkich kanałach była tylko śmierć

Jeszcze tej samej nocy zabrali ciało

Laura chodziła od pokoju do pokoju
od łazienki do kuchni wyglądała przez okna
wyglądała za drzwi - tak

tak się właśnie wtedy wygląda

[Baba_Izba]

TEN Petraka od Laury - dożył 70 - tki, co w 14 wieku nie często się zdarzało,
Laurę uczynił nieśmiertelną, choć zmarła przed nim.
Ale mogło być, a w życiu bywa i całkiem inaczej...
Pozdrawiam-baba

[HAYQ]

Ja pierniczę, znowu mam klawiaturę do czyszczenia :))))
Pięknie, tak lubię, a zakończenie super ciacho!
Zabieram na półę - od razu.
Pozdrawiam.

[Andrzej Ludwiczak]

-jak ja lubię te twoje wiersze, wstrentny.

cyk

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

widzę, że sporo wiesz o Petrarce i miłości jego życia. może więc tylko przybliżę
tło, kiedy narodziła się i tragicznie skończyła:

W 1346 roku statki powracające z podróży do Chin i Indii
oprócz ładunku wonnych korzeni, pachnideł i jedwabi, przywoziły
coraz częściej wiadomości o strasznej zarazie piętrzącej stosy trupów
na ulicach tamtejszych miast. Już w następnym roku do Europy zaczęły
przybijać statki widma, bywało, że na pokładzie nie było ani jednej żywej osoby.
Dymienica morowa rozniosła się wpierw po Sycylii, a stamtąd szybko przeniosła
do płd. Afryki i płd. Włoch. Wkrótce całą Europę ogarnęła zaraza, nazwana
"czarną śmiercią".
Dziś, kilkaset lat za późno, wiemy już, że roznosiły ją szczurze pchły.
Objawami były: gorączka połączona z silnymi torsjami, ciemne plamy
na skórze przechodzące w czarne gule wielkości jaja kurzego usadowione w pachwinach.
Krew ulegała zatruciu, następowały owrzodzenia, tak zwane dymienice skąd i nazwa choroby.
Ogarnięci nią ludzie zamieniali się w ciągu niecałych pięciu dni w dymiące pod pachami
i w kroczach przejrzałe purchawki i umierali w straszliwych męczarniach.

Do roku 1348 w Anglii, Francji, Niemczech, Austrii, Włoszech zmarło
miliony zarażonych (co przy ówczesnej populacji jest czymś dla nas niepojętym!)
Zaledwie w pół roku padła połowa ludności Florencji, w samym Wiedniu umierało
1200 osób dziennie. Brakowało miejsca na cmentarzach, trupy wrzucano
bezpośrednio do rzek.
Najlepsze lekarstwo tamtych czasów, trwożne bicie w dzwony, zawiodło -
próżno biły dzień i noc, na zarazę umierało coraz więcej ludzi.
Rozeszła się plotka, że zarazę roznoszą psy, więc prawie wszystkie
wybito, ale oczywiście - bezskutecznie. Wtedy winą obarczono, jak to
zwykle bywa - Żydów i tu i ówdzie dochodziło do masakry społeczności żydowskiej.

Zaraza skończyła się w roku 1351, zabijając łącznie 25 milionów
ludzi w Europie, jedną trzecią ludności ówczesnego stanu (czyli dziś byłoby to...
strach pomyśleć)
Pozostało mnóstwo dóbr, posiadłości, spadły ceny, ponieważ więcej nagle było
towaru niż ludzi. Podobno wielu z tych, którzy cudownie przeżyli
zapiło się z radości na śmierć bo winnice wypełnione były aż po brzegi
a właścicieli i całe ich rodziny zabiła zaraza.
Czarna śmierć była jak dotąd największą naturalną klęską, jak nawiedziła
ten "bardziej" cywilizowany świat.

Zaraza zabrała też wielką miłość Petrarki - Laurę.
Konała w czarnych obolałych plamach, patrzył zrozpaczony na wielkie, dymiące
gule na jej szyi, jak umiera w męczarniach. Ale dzięki jego sonetom żyje do dzisiaj.
Pięć dni, bo tyle czasu umierała Laura, za cenę wieczności.
Choć Petrarka wolałby pewnie oddać całą tą wieczność za jeszcze pięć dni z Nią.

XC

Jej złote włosy wiatr czule zawijał
w tysiące loków, a cudowne lśnienie
biło z jej oczu, w których dziś płomienie
stygną, bo przecież i płomień przemija.

Jej twarz barwiły odcienie litości
może pozorne, a może prawdziwe:
cóż więc dziwnego, że w piersi tak tkliwej
serce spłonęło od nagłej miłości?

W tym, jak chodziła, i w gestach i w ruchach,
w brzmieniu jej głosu i w tym co mówiła,
nie człowiek, ale się anioł odzywał.

Światło widziałem w niej, słońce i ducha,
więc co mi z tego, że blask dziś straciła?
Łuk jest złamany, lecz rana wciąż żywa.

Francesco Petrarca (tłum. Jarosław Mikołajewski)


Petrarka umarł dopiero w 1374 roku, przeżywając jeszcze jedną
straszną epidemię, która przeszła przez Południową Europę
dobijając tych, którzy ocaleli po "Czarnej zarazie" a zwaną tańcem św. Wita,
bo chory zaczynał ni stąd ni zowąd tańczyć. Wykonując śmieszne ruchy i podskoki,
wydzielał przy tym obficie pianę i wrzeszczał od czasu do czasu.
Trwało to całymi godzinami ,a nawet dniami - w zależności od
sił witalnych tańczącego. Śmiertelny taniec, u zdrowych wywołujący przerażenie,
gdzie sceneria przypominała niesamowite disco polo ponieważ zaatakowanych
próbowano leczyć muzyką, mającą za zadanie uspokoić ich - muzykanci szli
za ogarniętymi zarazą, podrygującymi w śmiertelnych drgawkach ofiarami
i przygrywali im do tańca. Kiedy to nie skutkowało - okładano ich kijami,
lub przewracano i skakano po ciałach, co zazwyczaj już skutecznie uciszało
delikwenta raz na zawsze. Tych bardziej opornych spławiano w lodowatej wodzie.

tak, tak się właśnie wtedy wyglądało...

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziękuję, choć pisząc właśnie post wyżej o Petrarce i Laurze jakoś niezręcznie brzmi....

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

miło mi i żałuję, że tylko: śmierć i miłość, miłość i śmierć. dobrze pamiętam?
pozdrawiam

[Baba_Izba]

"widzę, że sporo wiesz o Petrarce i miłości jego życia. może więc tylko przybliżę
tło, kiedy narodziła się i tragicznie skończyła:"

dziękuję za życiorysy Petraki i Laury oraz tragiczne dzieje ich miłości. Podobno Petrarka
widział Laurę tylko raz w życiu, ale nie rozstawał sie z jej podobizną. Czy ona go kochała - nie wiem. Wiedziałam, że zmarła w wyniku epidemii, ale że choroba miała tak straszny przebieg - nie wiedziałam.
Przeczytałam z zainteresowaniem.
pozdr.- baba

[Baba_Izba]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

może dlatego, że we wszystkich sonetach Petrarka skupia się na dniu,
kiedy spotkał Laurę (zdaje się, że było to w kościele podczas Wielkiego Piątku).
poza tym dniem wszystko podlega działaniu czasu, ale nawet straszna śmierć
nie potrafiła zatrzeć w nim urody Laury i piękna chwili, w której ujrzał ją po raz pierwszy.
pozdrawiam

[Baba_Izba]

dzięki! ((-:)
- baba