Jesień to?

[Zbyszek_Dwa]

Jesień to?

W codzienności trwania,
bez przejrzystych marzeń.
W bezsilności przemijania,
gdy nie wiele nas czeka,
jestem z uporem, bez wrażeń.

I tylko czasem, przemknie jak kryształ,
zapach włosów, lukrowane usta,
oczy niewinne jak spojrzenie dziecka.
I bukiet łubinów, symbol trwałości
i moc uczucia co łzy wyciska.

W jesieni życia, gdy niewiele nas czeka
W konstelacji słów wyrytych w sumieniu,
zwątpienie i żal, wyliczanie,
co miało sens największy,
co było całością - bycia sobą.

Nie wątpię w rozum - jesteś całością.
Choć on karze wątpić.
A ja nie wątpię, ja od wieków trwam.
Chociaż przez świat, jak w monsunie gnam,
bez wzniesień, uniesień i szczytów.

Już tylko chwilami, jak w zwolnionym kadrze
święta, śnieg i brokatem usłany świat.
I wiosna z zapachem bzu – ożywia byt.
Jesteś całością, co jak klamra spina życie.