morzem otulona

[Kornelia Zawrzykraj]

na styku granic
pod błękitami
srebrna nić rzucona
na planszy –
gra na niej

przecina umyślnie
piętrzące kontury
z łuku granatu
zwanego –
falami

i wróżka kulę
czerwienią oplata
na świadectwo jutra
by wietrzny hulaka
brzuchaty żagiel
wypełnił brzegami
pędzącą strukturą
powietrza z prądami

kołysząc mówiła
mi bryza do ucha
że jestem ...

i nie usłyszałam
bo w koi od szeptów
grotowych

już spałam

[Leon Gutner]

kołysząc mówiła
mi bryza do ucha
że jestem ...

i nie usłyszałam
bo w koi od szeptów
grotowych

już spałam



W tę zimną noc ...coś uroczego .....mmmniam ...pycha !

[Zbigniew Wilk]

Witam serdecznie, bardzo mnie ujął Twój wiersz. Tylko pozazdrościć takiego widoku, miejsca, nadzieji oraz tej morskiej kołderki. Pozwalam sobie zabrać wiersz ze sobą.

[Kornelia Zawrzykraj]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie wiedziałam, że zabieranie może być tak miłe;)) połaskotało
Dziękuję

Leonie Tobie również pysznie;)

[Ludwik Cyran]

Poczułem to kołysanie, ale... mnie nic nie otuliło i spać nie mogłem...

[Mariusz Polakowski]

A ja jestem wzrokowiec i nie zrozumiem, jak nie zobaczę. No i dopiero "wietrzny hulaka / brzuchaty żagiel" trafił mnie prosto między oczy. Tam gdzie sobie spały wspomnienia wszystkich wizyt nad wielką wodą. I w tym momencie - za sprawą takich dwóch wersów - otwiera się cały wierszyk. Przed tymi wersami i po. Czy on jest "dobry", to ja nie będę mówił. Krytykom, co szkoły pokończyli za to płacą, to niech krytykują. Przyznam tylko, że nie cały mnie ujął. A jednak ten Twój zabieg z żaglem. Zaszłaś mnie jako czytelnika od kuchni. Ten "hulaka" rozhulał się nagle niemal na jawie. Nagły huk, płótno się wybrzuszyło, jedziemy! Mówisz "wiatr" mówiąc "żagiel". To jest świat poezji. Różewicz radził opowiadać o chlebie, mówiąc "głód". Nie ma lepszego sposobu - bez chleb jest bez wyrazu. Pozdrawiam. MP