Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ambroży chrystus chodnika


Rekomendowane odpowiedzi

gołębie jak ludzie dźgały po skroniach
trzy dni kurowaliśmy się z Ambrożym
dworzec centralny z planetą wirował
„przedobrzył” rzuciłaś mi na odchodnym

trzy dni biblijne spływały w zaułki
gawrony skrzekiem po wietrze jak ludzie
w pociągłych peronach psychozy żółkły
Ambroży słuchał wśród piór coraz trudniej

słów ziarno w głowach

wróbel z niego jak człowiek całą pamięć
wydobył i z chlebem asfaltu kąsał
trzeciego dnia kuły tylko te małe
lecz tak że Ambroży złożył się w pląsach

ledwo żywy zdążył jeszcze wykrzyknąć
że trzy dni wstecz cię dryfował pod ramię
pewnie nie rozdałby ciała chodnikom
gdybyś przez moment mówiła wyraźniej

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


hm, a jak jeszcze mogą robić ptaki?
;)
pozdrawiam i dziękuję
Jimmy

gawrony skrzeczały - może tak? albo
gawrony krakaniem...:) a
krakaniem bliżej, ale nie w rytmie :)
w każdym razie wbiłaś mnie na dobry trop, będę szukał
słonecznie pozdrawiam
Jimmy
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tak myślałem co by tu zaradzić z tym skrzekiem i ciężko coś wymyślić, no chyba, że na krzyk zamienić. Nic oryginalnego, ale z braku laku

trzy dni biblijne spływały w zaułki
gawronie krzyki po wietrze jak ludzie
w pociągłych peronach psychozy żółkły
Ambroży słuchał wśród piór coraz trudniej


Wiersz bardzo mi się podoba i sporo jest w nim ciekawych momentów.
"pociągłe perony", "pożółkłe psychozy" - super.
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • przestrzeń zamknięta w słowie "kiedyś" przecież jakaś istnieje, mimochodem zastygła w osobliwej dwuwymiarowości pokój luster, nie przeczę, dziwny   wejście smoka w niebezpieczne miraże fragmenty szkła odbijają nieistniejące twarze widać kurz - tańczy w drgających promieniach walczy o przetrwanie, o moment uwagi   jak usta jeszcze chwilę nad lustrem wody wzrok łapie oddech, czepia się złocistej nici i widzę, prawda to? czy projekcja? synaptyczne połączenia rwą się i zrastają   tworzą nowe mapy dawno odkrytych lądów widać, archiwista mieli codzienność tkając istotne obrazy z nieistotnych zdarzeń to tylko złudzenie pamięci, fatamorgana czasu   półprzepuszczalne membrany wspomnień filtrują obrazy i dźwięki dawno przebrzmiałe zostawiając osad niedopowiedzeń na dnie szklanki z wczorajszą herbatą  
    • Żagiel rozwinięty na okręci  bielą powiewa nad błękitem oceanu. Światło księżyca  rozświetla noc wskazując drogę.    Nowy świat jest daleko darmo patrzysz przed siebie  szukając lądu.   Wsłuchaj się w szum wiatru w zimną noc na oceanie. Potężniejszy niż myślisz   nie nie zapomni o Tobie  gdy rejs się nie uda.    Ktoś do Twojego życia  wprowadza zmiany. Dywan ozdobiony złotem rzuca pod twoje stopy.   Wyciągnij rękę to tylko jeden krok, szkoda że liczy  tysiąc mil. Nie weźmiesz złota i nie będziesz bogatym.    Nadludzki wysiłek  i bezsenne noce wiele z nich minie  zanim dopłyniesz.   Gdy wiatr zamilknie  nastąpi cisza. Niebo i woda  patrzą na Ciebie, lepiej miej do nich szacunek.    To dobra pora żeby zawrócić nadciąga gniew oceanu, który napina na Ciebie mięśnie żeby pokorę w Tobie przywrócić.   
    • strugami deszczu zapadam się w moją przestrzeń wiem jeśli zechcesz złapiesz mnie i uświęcisz strumienie tej wody wtedy ja, człowiek tak bardzo niewzorowy stanę przed Tobą jak nowy
    • Czy bezdroża prowadzą do szlaków ?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...