Pozwoliłam sobie

[Ania Sz]

Zawirowałam w myśli
co ułożona się stała
kiedy przynależność w czynie
ciało nakropiło
stykając drżące
w objęciu ciszy
niezastygłej/dziś/
kiedy rękę przesuwam
od nadgarstków po ramię
w bezpiecznej tonacji pokoju
zlewam bioder ruchem
w rytmie trzepotu skrzydeł ptaka
co w locie niebo
barwą wyrazistości przyodziewa

Jeszcze mocniej
Jeszcze dogłębniej

Wnikam między Ciebie
sobą jedność zakreślam
gdy stopy splatają się
w uścisku a dłonie
o dotyk błagają
zniecierpliwione

Jeszcze mocniej
Jeszcze dogłębniej

Usta zachodzą na siebie
język podniebienie pieści
Świadomość spełnienia
w dzikim napięciu
wyczekiwana

dreszcze

W słowie zaczętym
milczeniem rozebranym
Zapłonę
Twarzą szyi dotykając
Niech mnie opływa
Niech mnie rozpali
cisza co w oddechu
poczęta

Niech obudzi.

[Krzysztof Adam Meler]

Zapewne towarzyszy autorce świadomość, że stworzyła coś pięknego.
Być może jest przekonana, że to arcydzieło.
Jednak rzeczywistość lubi być w opozycji do naszych projekcji.

Tym razem się nie udało - proszę spróbować raz jeszcze, a dokładniej - do skutku;)

[Rachel_Grass]

nie rozumiem za bardzo pierwszej strofy, to znaczy nie rozumiem, po co się rozwodzić nad takimi rzeczami i od początku zniechęcać.
nie jest tak źle, ale "dogłębniej" mnie dokopało do ziemi po prostu.

[Katarzyna Leoniewska]

No niestety, trąci kiepskim harlequinem...

[ot i anka]

pitu-pitu rozwinięte jak papier toaletowy (szary)
pzdr