Ostatnia wizyta na Titanicu (lepsze metafory?)

[adolf]

Ostatnia wizyta na Titanicu (lepsze metafory?)

w fazie tworzenia....

Szkliste obłoki wieczystej potęgi,
Opadają z wolna, jak dech w nicości,
Znad zapomnienia wykradają się pamięci
Późne obrazy przedwczesnej młodości,

I otom wrócił jak nienarodzone dziecię,
Z ust tylko resztki tchu wypuszczam pierwszego,
Nie nastałeś, więc razem ze mną w świecie,
Trwasz wiecznie i czekasz dnia ostatniego.

Zmarszczone oblicze, a w tak młodym wieku,
Oszpeconyś solą, nią byliśmy tej ziemi,
Wracam z lutnią z rafy ,z przepływem śmiechu,
Wód i szyderstw – jedynie światłu byliśmy wierni!

Ileż tych serc bije, ileż ich w tobie płynie,
W okruchach, krwią się stał cały Atlantyk,
Każdemu krzykowi, cisza – ten ból nie przeminie
Jak każdego w uścisku wziąłeś w ...

Zasnąłeś i drzemiesz, jakże sen to długi,
rozciąga się na metrów trzysta i pięćdziesiąt,
a ryby bezglosem mówią, a ja stoję głuchy,
pod wrażeniem wody i jej sług - zwierząt

Leżysz jak olbrzym, miecza nie oddałeś,
nim byłeś do końca, stalą księżyca światła,
we mgle płyniesz - teraz kroplami się stałeś,
wróciłeś synu, twoim wrogiem była - twoja własna matka!