Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Do Antonio Lavoisiera

adolf
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

adolf

adolf

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

rady, wskazowki mile iwdziane... w fazie tworzenia

Oto wśród tęczy hołdują anioły,
Bogu wiecznemu, sławiąc Jego imię,
Jeden tylko, strojny w płaszcz purpurowy,
zadumanym, gorycz z czary pije.

Toż odkrywca, co dusze światu wyrwaszy,
Na milion cząstek samemu podzielił,
Lecz nie zdołał błysnąć - bo świat pokonawszy
Człowiek go pokonał - i jego rozdzielił!

Ironio, jak jemu trudno było widzieć,
To, czym Bóg świat dla nas stworzył,
A jak prosto było całość puścić w niwecz,
To, czym był - człowiek ostrzem rozłorzył.

Kto inny by zdołał wpatrzywszy się w ogień
naturę władzy w prostotę obrócić,
Kto odważnym by sere zanurzyć w płomień?
I krwią i myslą świat w bieg ruszyć?

Antonio! Na obrazie zasnąłeś w chwale,
Jakże mylnie sądzili, cóż los jest taki,
byc może nikomu z ludzi nie jest dane,
patrzeć przez Boga, nie przez majaki?

[na razie konie ;-) ]

*
Antonio Lavoisier - jeden z najwybitniwjszych, pierwszych chemików, w Xvii wieku opróz skalsyfikowania peirwszyh 28 znanych pierwiastków, obalił teorię flogistonu i udowodnił że spalanie to po prostu rekacje z tlenem. Odkrył tlen (nie jako piwerwszy) i opisał jego rolę w spalaniu. Sformułował prawo zac. masy. ZOSTAŁ STRACONY W CZASIE REWOLUJI FRANUSKIEJ, BO KIEDYŚ SKRYTYKOWAŁ PRAĆE NAUKOWA JEDNEGO Z PRZYWÓDCÓW - MARATA

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arachrine
      Maszyna

      Przez Arachrine · Opublikowano

      Znowu to samo. Próbują wcisnąć mi kit, że wiedzą lepiej. Że wersja życia, którą nauczono w reklamach to jedyny sposób, żeby czuć się dobrze. A ja przecież czuję się dobrze. Nawet lepiej niż dobrze. Nic mnie nie gnębi. Myślą, że coś ukrywam. Biorą to za jakąś tandetną tajemniczość. A ja? Chcę tylko… jak myślisz?   Znowu to samo. Tyle do zrobienia, a nie wiadomo w co w ręce włożyć. No dobra. Dobrze wiem. Pranie, gary, całe to życie. Odkładam, no i co? To nie jest tak, że mam depresję. To nie jest nic takiego. To zwykłe przemieszczanie priorytetów. Przecież mógłbym to zrobić, gdybym chciał. To nie jest też tak, że zapominam. Po prostu tego nie robię. Ale to jest decyzja. Jak już nie będę miał wyjścia, to w końcu to ogarnę. A teraz…   Znowu to samo. Obiecanki-cacanki. „Nie, dzisiaj nie mogę.” Przysięgi ze skrzyżowanymi paluchami. Aj tam, paluchy już nawet nie są niepotrzebne. Dawno przestałem widzieć wartość w swoich przysięgach. Ale, żeby było jasne, to nie jest tak, że tych ludzi nie lubię. Że przeszkadza mi ich towarzystwo. Mam po prostu ważniejsze rzeczy na głowie. Ale przecież jakbym powiedział im wszystkim prawdę… no właśnie. Co by było? Nie mam czasu na pierdoły. Na szukanie radości w piwkowaniu czy co tam jeszcze robią „normalni ludzie.” To nie żaden cholerny introwertyzm. Umiem gadać jak człowiek. Po prostu tego nie chcę. Zamiast tego…   Znowu to samo. Lista się poszerza. Miałem zadzwonić do matki. Chociaż dać znać, że jeszcze żyję. Opowiedzieć o pracy i o innych bzdetach, które mówi się matkom. I to nie jest tak, że jej nie kocham. Albo że zapomniałem. Po prostu… jeszcze trochę pobalansuję na granicy. Znajdę lepszy moment. Zadzwonię do tego znajomego – nie dziś – co mu to kiedyś obiecałem. Przyjdzie czas na przerwę. Wiem, że zawalam, ale nie zamierzam się poprawiać. Jeszcze nie teraz. Za dużo mam w głowie i muszę… już się domyślasz? Już wiesz, co chcę powiedzieć?   No właśnie. Coraz tego więcej. Już niedługo trzeba będzie ogarnąć życie. Ale jeszcze nie.   Więc może jestem maszyną, a nie człowiekiem. Bo zamiast troski te wszystkie uciszać, chcę tylko… Pisać. I pisać. I pisać.
    • Berenika97
      zapowietrzenie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Wiesław J.K.Jeżeli są z wiatrem za pan brat to już wiem, dlaczego nie mogę ich złapać ani poskładać. :)
    • Berenika97
      Czy warto szukać

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_TalarJeżeli to coś jest z wróżby - to nie warto. :)
    • Berenika97
      dnia o godzinie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Natuskaa Nie wiem, czy można odróżnić spotkania, ale to na które się czeka - najczęściej rozczarowuje. Może lepiej nie żywić wielkich oczekiwań. Rozczarowanie wówczas nie będzie takie gorzkie. A spotkania przypadkowe są różne, ciekawe, radosne i również bardzo niepożądane dla naszego komfortu psychicznego. Tekst bardzo ładny i smutny.    
    • Berenika97
      "Enola Gay"

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2 Pamiętałaś o tym strasznym wydarzeniu - jesteś wspaniała, że przypominasz to, o czym świat wolałby zapomnieć. Twój wiersz jest pełen sprzeczności – piękno i groza, niewinność i ból. Te kontrasty są bardzo poruszające i skłaniają do refleksji. Zestawiłaś delikatne, piękne obrazy np. deszcz piór, ażurowy wzór, scherzo tiul z motywami związanymi z bombą atomową. Wiersz jest niezwykle mocny i wzruszający.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...