lacrimoso

[Kamila Stasiak]

srebrny ocean
zawieszony nademną
hipnotyzuje mnie swym spojrzeniem
łagodne, szare oczy
są jak wir
wciagają mnie swą obojetnością
nie wiem dlaczego
ta obojetność jest jak zaraza
cierpią na nią niemal wszyscy...

wokół spaceruje cisza
kłujaca w uszy
przerazliwie głośny spokój
siedzi ukryty w kącie
szeleszczące kroki bezgłosu
rozpraszają się echem
w mojej głowie

czasami przychodzi myśl
budząca strach
rodząca panikę
burząca kurtynę milczenia
zawsze zamaskowana
pod płachtą przeżyć i emocji
ona każe mi garbić się
nad papierem
i wydobywać z siebie słowa
niewolnictwo
jak widać
nie zostało zniesione do końca

ten widok zza okna
ta szara masa chmur
ta szara masa ludzka
lepi mysli z gliny uczuć
stwarza kolejne pozory
i pytania bez odpowiedzi...