korale

[teresa943]

postarzało się życie
pokurczyło
twarz pajęczyną zmarszczek spowita
staromodny woal na kapeluszu
zapomnianym w szafie

samotność z pamięci wyjęła korale
w drżące dłonie wspomnień czule ujęła
spojrzenie wyblakłej źrenicy
uwolniło jedną łzę zasuszoną
wolno spływała po zwiędłym policzku
rozczulona

a dłonie wciąż drżały
artretyczne palce z rozkoszą przesuwały
paciorki chwil drogich
po nitce życia rozwijanej z kłębka
był coraz chudszy

zaraz się skończy zatrwożyło się serce
żal gardło ścisnął
pamięć potknęła się o dłoń drżącą
wypadły korale na dywan
rozsypały się cicho

toczyło się życie do końca

[zak stanisława]

cosik smutno się zrobiło...
przeminęła młodość, wyschło żródło miłości
ręce w plamach słońca, artretyzm ukochał kości

pozdrawiam ciepło eS

[teresa943]

ech, nie jest tak źle;
pozdrawiam i dziękuję za czytanie...

[Baba_Izba]

Byłam, przeczytałam, smutne, ale zmusza do reflesji.
Pewnie coś o moim smutku dzisiaj też wkleję.
Na nastroje nie ma rady - same przychodzą
i odchodzą.
Przytulnie baba pozdrawia.

[teresa943]

tu raczej o reflesję chodziło...nad ludzkim życiem, przemijaniem nieuchronnym...

życzę dobego nastroju i pozdrawiam...

[Ewa_Kos]

oj, też tak mam - przemijanie mnie denerwuje, refleksje
nawiedzają, a czas robi swoje:)) Ot co!!! Pozdrawiam ciepło:))