Moja paranoja

[Karpad_2019]

Nadmorskie oko powtarza mrugniecie
Chwytam jego światło
Pojęcia te mi zupełnie nieznane
Jak dźwięki niestworzonej muzyki
Przymiotniki zupełnie nieadekwatne
Nie do wypowiedzenia w parze
Posiadam ciągle te same cechy
Niezauważalnie umykający zasób
Zmniejszający się zapas sił
A czas zatrzymał się jak pociąg
Na stacji docelowej - Nigdzie
Nie mam wglądu w naturę rzeczy
Znam tylko to co zawsze we mnie było
To co przynosiło mi przyjemność
Stało się monotonne i bez znaczenia
Straciło urok
Porządek zabił wszystko
Uspokojenie moim wrogiem
Czy tylko w szaleństwie jest nadzieja ?
Powrót do adekwatności jest nadzieją
Rzeczy nabiorą swego charakteru
Od czasu do czasu poniesie mnie wiatr
Do przystanku na drodze
Zakamuflowana moja paranoja
Nie do rozpoznania przez otoczenie
Powróci niczym wybuch wulkanu

[Pan poeta 2]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

oczytalnia, albo pożegnalnia...zapraszam(gdzie)?

[Karpad_2019]

Raczej tęsknota ...

[Krzysztof Adam Meler]

Może spróbuje Pan po jakimś czasie, gdy emocje opadną, wybrać coś naprawdę dobrego i nam pokazać.

Każdy z nas ma taki problem i większość czeka na głos własnego rozsądku.
Inaczej padnie Pan ofiarą...


Pozdrawiam, Krzysztof Meler.

[Karpad_2019]

Przepowiednia sprawdziła się. Stałem się na krótko ofiarą ofiary. Na szczęście wszystko zaczyna się być tak jak ja chcę.