Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ZONED - Mi.ości " Zbałwaniałam"


Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to mnie, takiego wstrentnego, też ktoś kocha?????

żarna nocy mielą gwiazdy
młynarz cały w srebrnym pyle
prze najczystszym altem śpiewa
"z mąki tej nie będzie chleba
dla tych co przespali noc..."

a więc nie śpię więc ad hoc
miauczy u nóg czarny kot
lunatyczni kolędnicy
człapią wolno po dzwonnicy:
tup tup tup tup miau miau miau...

rano baby pod kościołem
znajdą w śniegu stopy gołe
gęby zadrą "rety! rety!
na świat przyszedł Jezus yeti!"

skrzy się styczeń w śniegu cały
gwiazdeczkami iskierkami
ze stopnia stopień
zdejmuje
idzie
do nieba
Pewnie że kocha:)) A wierszyk w sam raz:)))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

byłem, byłem, widziałem, potwierdzam,
a com widział, to:

se wyobraź, idę nocą, jakieś jęki słyszę
w zaspie. odgrzebuję furę śniegu, ciężko dyszę,
jęki coraz to głośniejsze, zagłuszają ciszę,
ale co tam, się zawziąłem, nagle z fury dyszel

jął wystawać pokrwawiony, siadam chwilę, myślę
sobie, będzie temat, coś kiełkuje już w umyśle,
szybko kartka i długopis, zapiszę, bo pryśnie,
a żyć z wierszy nie jest łatwo, rzadko kasą błyśnie.

kopię dalej, naprzemiennie, raz kopię, raz piszę,
z delikatna i ostrożna, jęków już nie słyszę.
ręka, noga, kilka flaszek, wkładam rękę w niszę
coby zmacać jakieś życie, nagle zadrżał dyszel

ten ze wstępu. wierzysz w cuda? dłonią dalej idę,
lepko, ciepło, tam skąd dyszel, wymacałem bidę.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Adaś Marek Dzięki za dobre rady Pozdrawiam:) @iwonaroma Żaden problem, po prostu stwierdzenie, dziękuję za opinię  Pozdrowienia
    • Jeśli to dla córki, to zdecydowanie jutro skrywa mgły. Po kobiecemu tak odmienia się ten czasownik.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Domysły Monika

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jeżeli chodzi o tę szarość w moim wierszu "Szarość kontra wirtualna rzeczywistość, to warto zauważyć, że nasza współczesna rzeczywistość jest często "szara" i smętna pomimo różnych kolorowych "atrakcji. Ale kiedy pada internet, to rzeczywistość ta robi się jeszcze  bardziej szara i efekt jest taki, że mamy "szarość grobową". Ale ta "szarość grobowa", ten smętek jest relatywizowany przez "uśmiech strażnika".  Dla mnie szarość ma też romantyczny wymiar, co zauważam jesienią w parkach.   Jeżeli chodzi o warkocz, to nie tylko zdobi on dziewczynę, ale jest w moim odczuciu także symbolem pewnego uporządkowania, a nawet skromności, co wcale nie musi być zaprzeczeniem romantyczności... .   No ale na razie to chyba wystarczy... Mam nadzieję, że nie zabiłem twojej intuicji czytelniczej... :)     
    • Poprawnie    Łukasz Jasiński 
    • Testament Mój    Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami, Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny, Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami - A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny.   Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica - Ani dla mojej lutni, ani dla imienia - Imię moje tak przeszło jako błyskawica I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia.   Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie, Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode, A póki okręt walczył - siedziałem na maszcie, A gdy tonął - z okrętem poszedłem pod wodę...   Ale kiedyś - o smętnych losach zadumany Mojej biednej ojczyzny - przyzna, kto szlachetny, Że płaszcz na moim duchu był niewyżebrany, Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny.   Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą I biedne serce moje spalą w aloesie, I tej, która mi dała to serce, oddadzą - Tak się matkom wypłaca świat, gdy proch odniesie...   Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze I zapiją mój pogrzeb - oraz własną biedę, Jeżeli będę duchem, to się im pokażę, Jeśli Bóg uwolni od męki - nie przyjdę...   Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec, A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!   Co do mnie - ja zostawiam maleńką tu drużbę Tych, co mogli pokochać serce moje dumne, Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę I zgodziłem się tu mieć - niepłakaną trumnę.   Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi Iść w taką obojętność, jak ja, mieć dla świata? Być sternikiem duchami napełnionej łodzi, I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata?   Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, Co mi żywemu na nic! Tylko czoło zdobi, Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna, Aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi.   Juliusz Słowacki 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...