Do emila Fishera slim&light :-)

[adolf]

Do Emila Fischer [Slim ;-) ]

I. Narodziny
Ideo, twe dziecię, czarny szlak obrało,
Tułacz świat znalazł, a jego nie szukano!
Trwaj Emilu, choć dalekie wybaczenie,
boś ubódł bogów, ich posiadł znaczenie,

Wypiwszy z czary, posiadłeś nie śmiertelną
nie tylko duszę lecz i wiedzę tajemną!
Choć martwyś, twe prawa tysiąc lat po tobie,
choć nie tyś ich ojcem, to twoi synowie!

Zemsta, za czyn ten, tak orzekli bogowie,
Więc zgotowali ci widowisko srogie,
Dwoje istot w marsz poszło tak szalony,
Zginęli obaj, niosąc symbol znajomy!

Emilu, jak strasznie swój los okupiłeś,
Wziąłeś synów wiecznych, żywych zaś zabiłeś!

II. Cena geniuszu
Jesteś teraz wieczny w każdym świata skrawku,
Rodzisz się nowym w każdym słońca blasku,
Zazdroszczą ci tego nimfy i anioły,
Ale i przed Toba jest wyrok surowy…

Na nic zdała się twa siła, ona głucha,
Potężniejszym jej cząstka niż ludzi grupa,
Lecz zastygła, pytając : cóż za potwory?
Nie dla Boga, bo toż bękarcie są zmory!

I przekląłeś tak jak świat przeklął twe czoło,
Narzuciłeś pęto biorąc władzę sporą!
gryźć będziesz bruki, zwalili cie z tronu,
choć skrawek ciernia dałeś, nie dali grobu!

Nie słuszna do ludzi bez granic miłości,
Zaprzestań, skończ, nic nie dasz prócz zawziętości,

III. Ostatnie słowo

Emilu!
Milion lat minie, i zasną galaktyki,
Przeminie wszystek, ucichną gadzie syki..
i zaśmieje się z nas, Bożych prawd słuszność
bo pokonała nas nicość - „bogów” próżność

Emilu!
Kto oprócz nas doznał światła objawienia,
Ten widzi, jakim błędem są te stworzenia,
Których nasza moc nie jest w stanie spisać,
Odmierzamy ich czas, zegar zaczął tykać..

Emilu:
Ty wiesz, że nieliczni podskoczyć tak mogą,
Że słońca aureolę, ze sobą biorą!
Lecz ten blask nie jest dla tej rzeczywistości !
Czekajmy na Boga, czekajmy przyszłości!

Aż skamieniałe powstaną obrazy, niosąc kwiaty,
Z kamieni, tak my wyzwoleni ulecim w zaświaty.

To była nowa wersja, poprawki: teraz jest reuglarny układ i 12 sylab w kżdej zwrote.

Stara wersja:


Ideo, twe dziecię, czarny szlak obrało,
Tułacz, świat znalazł, a jego nie szukano!
Dalej Emilu, trwaj, choć dalekie wybaczenie,
Ubodłeś bogów boś ich posiadł znaczenie,
Wypiwszy z czary, podsiadłeś nie śmiertelną
Duszę… poznałeś ich sztuczki, wiedze tajemną,
Ha i choć ciebie nie ma twe prawa tysiąc lat po tobie,
Będą trwały, choć nie byłeś ich ojcem, znać będą i twoi synowie…

Jesteś wieczny w każdym świata skrawku,
Rodzisz się na nowo w każdym słońca blasku,
I zazdroszczą ci tego nimfy i anioły,
Ale i przed Toba jest wyrok surowy…

Zemsta - tego chcieli oni – bogowie,
Więc zgotowali ci widowisko srogie,
Dwoje istot w marsz poszło tak szalony,
Zginęli obaj, niosąc symbol znajomy!

Na nic zdała się twa siła, ona głucha,
Choć potężniejszym jej cząstka niż ludzi grupa,
Lecz zastygła, w bezruchu, pytając : cóż za potwory?
Nie dla tej rzeczywistości, toż bękarcie są zmory!


I przekląłeś jak świat przeklął twe czoło,
Skradłeś jego Pęto, zyskałeś władze sporą
gryźć będziesz teraz bruki, zwalili cie z tronu,
ci którym skrawek ciernia dałeś, nie dali nwaet grobu (czy: nie masz nawet grobu??)

Och nie słuszna niepohamowana miłości,
Zaprzestań, skończ, nic prócz zawziętości,
I zła, to całe nadosiągnięcie, widza ci,
Co światli, i ty Emilu widzisz...choć śnisz

Emilu, milion lat minie, zasną galaktyki,
Przeminie wszystek, ucichną gadzie syki..
i zaśmieje się z nas, wyszydzi Boża słuszność
bo pokonała nas nicość – „ich” próżność
Emilu, kto oprócz nas doznał obajwnienia,
Ten widzi, jakim błędem są te stworzenia,
Których nasza moc nie jest w stanie spisać,
Odmierzamy ich czas, zegar zaczął tykać..
Aż skamieniałe powstaną obrazy, niosąc kwiaty,
Z kamieni, tak my wyzwoleni ulecim w zaświaty.