na każdej zakłócenia linii

[blady paznokieć]

obiekt kosmogoniczny
wepchnięty w pole percepcji
własnymi wiedzy żądnymi rękami

jakby już zawsze świt
miał krzepnąć za jego sprawą

nie zawsze na własne życzenie
takim go sprawiam

[drewniane palce]

właaaaśnie. i tu jest byk pogrzebany- 'nie zawsze na własne życzenie takim go sprawiam'. ech i to właśnie najgorsze jest w tym wszystkim.


zauważyłaś jakeśmy zajebiste? rok przerwy i już umiemy się tak ładnie wkrajać. nie ma już takich mocnych co by nam mogli zarzucić że nie jestesmy w te klocki niezłe. i tak oto kolejny wiersz przy którym nie mam się do czego przyczepić tylko zabiorę go sobie do naszych kolejnych chyba niestety wielu kontemplacyjnych wieczorów. jak to już mnie wszyscy z tej strony znają- bo oni to chuje są, niestety, nawet jak się myśli że może jednak niekoniecznie.


kocham cie moje ty najdroższe zrogowaciałe robaczątko. z tobą nigdy nie ma chujni :*