Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Chłopiec na przełomie i coś jeszcze

M._Krzywak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

chłopiec je ciastka, czasami mu babcia coś tam upiecze
- się nie upiecze, myśli o jutrzejszej wywiadówce
a nad nami wszystkimi jest jeden wszech, który potrafi
- chłopiec myśli – to wszystko zatrzymać, głównie strach

gdzieś w połowie pociągi zatrzymują się na bezdechu
nie tłumacz mnie kochana, ja i tak się nie puszczam
wiem, jak trudno uwierzyć, czasami chłopiec dorasta
wiem, jak to głupio tłumaczyć się przed starszymi

to znika – wszystko co wypłakałaś, zobacz, jak świecą gwiazdy
banalny apendyks do księgi wszechświata

pojutrze chłopiec spotka dziewczynę, trochę dorośnie
trochę zwariuje, więcej zdziecinnieje
za kilka tygodni, może gdzieś tam w kącie
zapomni na chwilkę, że jeszcze kilkaset lat do końca

i
że każde pojęcie ma zakres ograniczony
że nic nie jest absolutne i że jeszcze słowa są
epifenomenami aktywności ludzkiej
że synchronia otwiera perspektywę
a nad tym wszystkim ideał stosowności stylu

zanika – wszystko, co jeszcze przed nimi
nie wchodźmy im w drogę, niech idą
razem bez tego wszystkiego

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tie-break
      rozmowa

      Przez tie-break · Opublikowano

      @marekg Świetna jest przenośnia o "kolanach wyobraźni". Wstanie z kolan to zrzucenie wszystkich ograniczeń, przede wszystkim wewnętrznych. I tutaj przecież ukrywa się sens pisania, gdy wyobraźnia nie jest w żaden sposób tłamszona, zawstydzana, wbijana w kąt.  Podmiot liryczny jednak zdaje sobie sprawę, że to nie jest wcale takie łatwe. Wiele z tego, co poezja ma do powiedzenia, zostanie niejednokrotnie przemilczane, z wielu powodów - lęk, niezrozumienie, bezradność, nadmierna ostrożność. "Wiersze codzienne" zresztą wcale nie muszą oznaczać dosłownie - poezji jako aktu twórczego, gdyż wydaje mi się, że ów obraz rozszerzony został w ogóle na relacje między ludźmi. I tutaj metafora odkrywa swój najgłębszy sens - obcowanie z drugim człowiekiem jest jak pisanie wiersza - wymaga tych samych umiejętności i strategii.  A przede wszystkim ogromnej wrażliwości w posługiwaniu się słowami.
    • tie-break
      Awantura

      Przez tie-break · Opublikowano

      @infelia Nieźle się ubawiłam, czytając. Często tak jest, że im bardziej się chce coś napisać, tym gorzej idzie.  Podobnie jak z zasypianiem - najtrudniej zasnąć, gdy człowiek sobie powtarza w głowie "muszę spać, muszę spać ,muszę spać!". A i to prawda, że często najfajniejsze pomysły wpadają do głowy już po położeniu się do łóżka, gdy umysł się relaksuje i wreszcie czuje się swobodny, wolny, bez parcia na szkło. Wtedy dopiero jest ambaras, bo wstać się nie chce, a wiadomo, że rano już nic z tego się nie będzie pamiętać... Czasem też rewelacyjne rzeczy przychodzą do głowy we śnie - całe strofy, obrazy, nastroje - a po przebudzeniu - lipa. To, co uda się nam stworzyć i przenieść na papier (czy na ekran kompka) jest jakimś ułamkiem naszego potencjału, szklanką wody zaczerpniętą z oceanu.    
    • violetta
      Puls

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena nie kojarzę tej sytuacji:)
    • tie-break
      Z poziomu kamieni

      Przez tie-break · Opublikowano

      @huzarc Dla mnie jest to podróż do początków historii ludzkości, która zaczęła się od łupania kamieni. Wydaje mi się, że ten wiersz podejmuje próbę opisania tego, co działo się w umyśle pierwszego hominida, który zaczął drapać się w głowę, wpatrzony w kamienie leżące na ziemi. A ślady tej pierwszej myśli każdy człowiek nosi w sobie do dzisiaj.
    • tie-break
      przystań

      Przez tie-break · Opublikowano

      @lena2_ Aplauz świata i szept duszy to dwie skrajności. Między nimi jest ogromna przestrzeń. Ogólnie to chyba chodzi o zachowanie równowagi wewnętrznej, wtedy człowiek nie miota się od ściany do ściany. W amoku właśnie staje się głuchy i ślepy - na siebie, jak piszesz, ale też na innych. Generalnie - na świat.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...