missa tridentina

[mielau]

missa tridentina

pachną świece lat dziesięć może
w koronkach alby półmroku zakrystii
sznurach ornatach stułach
dostojnie rozkołysanym trybularzem
uśmiechem sklepienia przedsoborowego
groźną proboszcza sutanną
dobrodusznym uśmiechem katechety
jeszcze destrukcja jakby poza
murami bardzo grubymi
umarli na swoich miejscach cmentarnych
a my klęcząc wyczekujemy Przyścia
Te Deum i Ojczyznę Wolną śpiewamy
majowo rozmodlone dzieci
w pamięci prawie wirtualnej
zapach chłopięcych koszul
butów o numer za dużych
ubrań świeżo upranych
na okazję zbliżenia do miejsca
nasze nogi pamiętają święta i odpusty
w pełni przed czasem destrukcji
kosmos prawie zdobyty przez
człowieka i zwierzę
nienawiść gazet i tych co krzyczeli
krew Jego na nich
szydzący z dobroci łagodnej
tak mieliśmy więc za co dziękować za
wszystko czego nie mieliśmy
i szliśmy w przyszłość z prostą
modlitwą o śmierć szczęśliwą
pod czujnym okiem ikon
rozważając dobroć przychodzących
i okrucieństwo bolało najpierw innych
wówczas mały chłopiec pisze
życie całe ma być Mszą Ofiarą
potem wosk zastygł zostawiając zapach
na dłoniach i sercu
tamtej Prawdy dziecka i zapachu modlitw
łacińskiej ministrantury
strzec przyjdzie przed czasem
destrukcji
***

(aneks do dyskusji- bardzo osobisty,13.10.2002)

[Justius Kroom]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

wzruszająco prawdziwe, dobre, głeboko-refleksyjne (zwłaszcza końcówka całego wiersza)

[mielau]

Taaak, prawdziwe az do bólu...Na pohybel modernistom!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

wzruszająco prawdziwe, dobre, głeboko-refleksyjne (zwłaszcza końcówka całego wiersza)