Odchodzę

[Justyna Kosikowska]

Przyodziana smutkiem,
ubrana w nagą prawdę,
zachłyśnięta kłamstwem
i obdarta ze wzruszenia-
stapam krok za krokiem
po życia rozgrzanym cemencie.

Stopy umorusane twoimi słowami
zatapiają się we wrząca breję-
toną nieliczne, sensowne wypowiedzi
a wyznania nic nie znaczące
duszą się swym własnym znaczeniem-
niewierne, niespełnione.

Zastyga ma niechęć
jak i ta gorąc nieziemska- spowijając
całą mnie. Całe wnetrze. Całą duszę.
I iść już mi ciężej, gdy życie twardnieje
zamykając w swych sidłach
me stopy co brudy Twych myśli nosiły.

[swan]

Jak siema takie zestawienie nieco archaicznego "przyodziana" zniemal kolokwialnym "umorusaniam", co z tymi nieznaczącymi( pisownia łaczna) znaczeniami i inne dziwne zestawienia zatapiaja, toną - czy to przez nieuwagę, czy tez celowe. nico banalne "przyodziana smutkem" zaraz też "ubrana" w naga prawdę - to taki troche nieudany oksymoron.Myslę , że czasem lepiej mniej słów niż więcej.
Pozdrawiam.

[swan]

Oczywiście - się ma, z niemal , nieco - ot literówki za ktore przepraszam