Ostatnie spojrzenie i łza

[MagdaWaw]

Idę, ściana, lecz na lewo
Okno, i przystanku czas,
Zerknę, widzę piękne drzewo,
A za nim szerzy się las.

Zielony, aż oczy bolą,
Aż usta wnet otworzę,
Ale widoki te koją,
I myślę tak w pokorze.

Gdyby tak w bujny las ten,
Zanurzyć swoją głowę,
To problemy były by snem,
Znikłyby o połowę.

Można tak stać do końca dnia,
I gapić się bezczynnie,
W końcu wycieknie twoja łza,
I zaczniesz płakać gminnie.

Później usłyszysz cichy szloch,
A jeszcze cichsze łkanie.
Wypowiesz wtedy ciężkie „och”,
Poda ci ktoś śniadanie.

Zwykła zupka albo chlebek,
Jakaś mleczna, niesmaczna,
Czasami z koktajlem kubek ,
I mina jakby kwaśna.

Takie ma życie teraz Ja,
Lecz ono wkrótce zginie.
I będzie tylko krótkie „-a”,
Ostatnie i niemiłe.