Zgłoś

Masz dla mnie krzyk, złość, obelgi. Masz wściekłość, niezgody i gniew, wytatuowany błyskawicą w różowej fryzurze.   Bunt. Ulica, ekran, walka.     Ja nic nie mówię. Mam uśmiech za przyłbicą i gaz w rękawicy dłoni, który rozpylę brokatem w twe oczy.   Unieważnię cię.  

w tej śmiesznej chałupince matki mojej starej gdzie na pożółkłej ścianie strojonej z niemiecka wiszą jeszcze fajanse i pstre kalendarze  jest drewniany krucyfiks znany mi od dziecka   z niego blady Jezunio z uśmiechu liszajem który przez lata służby rzeźbiły niedole rój natrętnych korników much bezczelne zgraje patrzy cicho spokojnie na ten świat dokoła –   na ten stół co się ścierał w bycia poniewierce na blaszaną kuchenkę na czajnik bez gwizdka i z pokorą litością co chwyta za serce uczy kochać wybaczać i trwać mimo wszystko

to takie druzgocące to takie uciążliwe tańce łamańce powiew przyjaźni  powiew przyszłości tajemna zażyłość i zielone awokado  

@Migrena Czytam i trochę się śmieję, a trochę czuję, jakbyś pisał o całym naszym plemieniu, tych, którzy biegną za słowem choć ono czasem zmyka im jak niegrzeczny kot. Jest w tym wierszu kpina, ale i czułość. Takie Twoje trafianie prosto w nerw i w serce.

@huzarc dziekuję uprzejmie za Twoj glos. @Nata_Kruk śliczne dzięki. Cieszę sie, ze wychwyciłas tę filozoficzną nutkę. Ciepłe pozdrowienia.