Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Do taty

monyczka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

monyczka

monyczka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Tato, wróciłam!
Tato, nie przywitasz się?
Tato, dlaczego milczysz?
Tatusiu?
W pokoju zastałam pustkę.
Kilka Twoich zdjęć.
Ulubione płyty.
W szafie jeszcze pachną koszule.
Wydaje się, że jeszcze wczoraj tu byłeś.
Siadam w Twoim fotelu.
Sięgam po zdjęcie.
To już 4 lata jak odszedleś.
A ja nadal tak strasznie tęsknię.
Nadal krzyczę "Wróciłam"
z nadzieją, że mi odpowiesz.
Nic się nie zmieniło,
tylko Ciebie już nie ma.
Odszedłeś.



[*]

Mr._Żubr

Mr._Żubr

Opublikowano
Opublikowano

Wiersz bardzo osobisty i w tym problem. Wiadomym jest, że to, co ważne dla autora, nie musi wcale obchodzić czytelnika. Może, jeśli jest dobrze i ciekawie przekazane, ale w Twoim wierszu tego brakuje. Więc moim zdaniem ten utwór nie nadaje się do publikacji. Niestety, przez to właśnie, iż jest tak osobisty, co czyni go zwyczajnie nudnym.
Poza tym, te wielkie litery na początku wersów... Word? Sam kiedyś tak pisałem, ale wiem już, że to nic fajnego. Zastanawiam się jeszcze, po co ten znicz na końcu, jak żywcem wyrwany z jakiegoś bloga.
Podsumowując: jestem na nie, ale próbuj dalej, bo chęć do wyrażania siebie przez poezję, to już połowa sukcesu.

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      zęby pod niebienie

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Roma nie raz przez chwilę, nie raz musi upłynąć jakiś okres: smakujemy czujemy czytamy widzimy marzymy myślimy, że jest jak „kukułka” słodka; niebanalna chwila zauroczenia, ale ktoś wypełnił jej wnętrze goryczą nie do strawienia i wtedy najprostszym sposobem na przerwanie tego procesu jest wyplucie jej i choć pozostaje posmak goryczy, a w głowie oszołomienie jesteśmy gotowi do popróbowania czegoś zupełnie nowego, a wnętrze nowej może przynieść zupełnie inne doznania i żeby je odkryć znowu trzeba ją posmakować.        
    • Robert Witold Gorzkowski
      mężowi

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Berenika97 cóż ja mogę dodać do takiej laurki chyba tylko to że szczęśliwiec z niego. Kochająca żona to skarb i pewnie Cię nosi na rękach bo warto.
    • Gall Anonim
      "Wolność"

      Przez Gall Anonim · Opublikowano

      Życie to jazda po bezdrożu, Ja siedzę na tylnym siedzeniu. Życie to pola całe w zbożu, Ja pomagałem w jego sianiu.   Niczym Kowal wykułem swój los, Z taniego, szpetnego żelaza, Cały ten czas czekając na cios, Pojawiła się na nim skaza.   Tą skazą byłaś ty. Dziura w mojej tarczy. Byłem ci bezbronny, Teraz jestem wolny.   Wolny od wojen i trosk, Wolny od bólu ich wojsk, Wolny od trudu i bycia, Teraz jestem wolny od życia.
    • nieistotne19
      bezimienni

      Przez nieistotne19 · Opublikowano

      wszyscy jak liście co w światłach poranka unoszą się na chwilę by opaść bez echa w pamięć ziemi co nie zna imion wszyscy jak ptaki co głosem kres znaczą na niebie rozdartym skrzydłem wschodu lecz nikt nie pamięta ich śpiewu bo już inny śpiew przykrył poprzedni wszyscy jak rzeki co w snach kamieni szukają drogi do morza lecz giną w piasku zanim zdążą poczuć słony smak końca wszyscy zagubieni jak listy bez adresu targane wiatrem przez puste pola gdzie nikt nie czeka na słowa wszyscy jak podróżni spoglądający w okno pociągu w którym odjechały ich lata wypatrują tam peronu gdzie pusta ławka i zardzewiały zegar
    • Glhxylh_Mxoldq_N 3
      Kodeks niezrozumiałych kroków naprzód

      Przez Glhxylh_Mxoldq_N 3 · Opublikowano

      Ostatnio, na pytanie „skąd we mnie tyle energii?”, odpowiedziałem, że biorę ją ze świata ludzko-fikcyjno-energetycznego. Od tamtej pory go szukam, lecz znajduję go raczej w kawie o zbyt późnych porach. Tekst, który napisałem, też może być dla niektórych fikcją, lecz dla mnie to trochę tego świata ludzkiego, pomieszanego z przerwą na wyczyszczenie mojego błędu związanego z czajnikiem, co tę kawę miał zrobić, lecz nalałem za dużo wody.   I te perony, co już nie są fikcją, chyba to jednak rozkazy ambicji, bo co mi z tego, że jestem w Gdańsku, tylko dlatego, że nie jestem wyższy. O, jednak rosnę — wszyscy są w szoku, imię nazwisko — urósł choć trochę. Trzy centymetry bez żadnych prochów, co zrobić dalej, otwarty notes.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...