Powojów sennych kapliczki...

[Konrad Huvavnik]

Powojów sennych kapliczki,
Przez zieleń przetaczają się powoli,
Jak strumień wody rozpychają ziemię,
rosną w biel i wstają by słuchać śpiewu ptaków,
i marudzeń cieni drzew…

Pytają się kapliczki, czym jest baśń?
Szepcząc jedną z nich:
Spadłe Księżyce wzeszły w źrenicach.
Źrenice te wzeszły na niebo znów jak kiedyś.
Nie pamiętając świata oczodołów.
Nawet kolibrów przykutych szpilami.
Patrząc na świat źrenice wypuściły księżyce,
księżyce wplotły się w kosmos korzeniami srebrnymi,

Posrebrzyły świat…

A same źrenice zamieniły się w dwa słońca…
Zawiesiły się na niebie,
Sobie się przeznaczając.
Pieściły się promieniami,
tańcząc jak wiry umysłu.
Napełniając się swoim ciepłem nawzajem…

Tak powstał układ planetarny Ludzi…
I tak nadal powstają układy,
co tworzą wszechświaty.

A kapliczki były kiedyś ludźmi.
Pamiętają swoje dawne życie,
Myślą jednak, że to baśnie o cynowych kołach…

Powojów sennych kapliczki
Przez zieleń przetaczają się powoli,
Jak strumień wody rozpychają ziemię,
rosną w biel i wstają by słuchać śpiewu piszczałek,
i marudzeń cieni zakapiorów…

[dalila sandemo]

mmm.poezja.
bardzo ciekawie budujesz obrazy.
niesamowicie dzialaja na wyobraznie.
pozdrawiam!:)

[dalila sandemo]

nie no..czytam ktorys raz.
i serio.zatkalo mnie.