Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

daruję taką zwykłą
z wirtualnej porcelany
do ust złotoustych
z ostrym makijażem

daruję luźne myśli
z prawdą w tytule
z wykazem faktów
do czytania przed snem

nie daruję głosu
głupio troskliwego
co się potem załamał
ze wstydu

nie daruję nic więcej
nawet gdybyś chciała
nie daruję
braku szczypty wiary




styczeń 2006

Opublikowano

jeśli darujesz, przyjmuję, ale daruj!
bez braku zaufania bo to jednak szczypta wiary...... tak myslę....
nie daruję nic więcej
nawet gdybyś chciała
...........nie daruję braku zaufania
braku szczypty wiary

szczególnie mocno Egzegeto pozdrawiam oboje!!!! cmokES

Opublikowano

Egze, to mnie nie przekonuje:

do ust złotoustych
by była do twarzy
- za dużo o jedno "do" i za dużo o jedno "ust".
Ale ja tak tylko subiektywnie.

No i ostatni wers: gdyby go nie było, to w mojej opinii nic by się nie stało.

Pozdrawiam, taki umiarkowany ten tekst - nie ciska się, ale jest stanowczy.
Fajnie:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stasiu
przede wszystkim serdecznie dziękuję za cenną podpowiedź.
Masz 100% rację z tym "bez zaufania".

Za pozdrowienia dziękuję
ale oboje ?!
Chwileczkę, możesz pozdrawiać nawet ich troje :)
ale w tym wypadku wypada tylko MNIE :)))))))))

Też b. serdecznie :)

PS. Stasiu, bo ten wiersz,
to jest rozliczeniowy :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bartoszu
i Tobie też wielkie dzięki za podpowiedzi znaczące.
Ostatni wers usunąłem, a złotym ustom doprawiłem ostry makijaż.:)
Dziękuję Ci bardzo
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Adamie

a wiesz, że nawet zmusiłeś mnie do zastanowienia
ale jednak zostanę przy 'daruję"
po pierwsze, niech zostanie powtarzające się - daruję /nie daruję
a po drugie .........
.... już wybaczyłem :)
bo ja nie z tych co to uparci, zawzięci :))
a jest pewna delikatna różnica między nie daruję i nie wybaczę
myślę, że nie daruję- to taka lekka reprymenda - chyba :)

Dzieki Ci serdeczne

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Łukasz Jurczyk Świetnie prowadzisz też narrację historyczną - Filip II narzucił greckim polis (oprócz Sparty) pokój, a one utraciły niezależność i muszą wędrować na Persje. A wszystko w ramach Związku  . Piękna poetyka przy tym . Pozdrawiam 
    • @Waldemar_Talar_Talar Twój wiersz ma charakter uniwersalny - brzmi jak opowieść, która świadczy o tym, że  przeszedłeś przez życiowe lekcje i wiesz o czym piszesz. Pozdrawiam. :)  
    • @FaLcorN W sumie to dobra filozofia - czasem trzeba po prostu płynąć i nie walczyć z każdą falą. Takie podejście czasem naprawdę ratuje zdrowie psychiczne. Jest tylko jedno ale - ale co, jeśli ta fala prowadzi prosto na skały? Czasem warto wiedzieć, dokąd płyniemy. :)))
    • @tie-break Nie w każdym moim wierszu muszę podawać konkretne przykłady. Bo każdy z osobna tworzy historię, która jest spójna. W każdym takim wierszu podmiotem jest tzw. "Legatus mortis", istota demoniczna która jeszcze jako człowiek była powołana jedynie do cierpienia a nie życia. Jest to byt uwięziony między światami ludzi a demonów. Posłaniec śmierci i jej wierny piewca. I u mnie nie jest tak że wszystko jest bez sensu. Sensem jest umysł i jego potęga. Poznanie prawd i dociekanie do nich nawet jeśli miałoby to skończyć się obłędem lub zagładą. Uczucia są zbędne, liche i kłamliwe. To potęga rozumu ma spełniać rolę wręcz omnipotencką. Celem jest pojęcie bezsensu istnienia w ludzkim wymiarze czasu.  A zarazem zachowanie trwania myśli po wieczność. To trochę jak w modernistycznym pojmowaniu "nadczłowieka", lecz nie w wyższości klasy inteligenckiej(choć to też jest ważne). U mnie "nadczłowiekiem" jest ten który wie, że wszystko jest prochem, próżnią zawładniętą przez fatum od którego nie ma ucieczki. Ten który umie urządzić się jednak w tej pustce i trwać w niej aż do smutnego końca. Mając nadzieję na życie wieczne w postaci nie cielesnej czy duchowej a tryumfie myśli.
    • @Mitylene Bardzo dziękuję! Przepiękny komentarz, jestem nim zachwycona. Pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...