Zgłoś

słyszę, jak szepcze: nie zamykaj mnie w tytule, pozwól mi rosnąć. jestem wiersz, który przyszedł nie z głowy, lecz z międzyświata - z tego miejsca, gdzie myśl staje się światłem, a uczucie przybiera formę słów tylko po to, by człowiek mógł je rozpoznać. * Jeśli chcesz, możemy go wspólnie ochrzcić. Nie tytułem, ale imieniem - takim, które pachnie Tobą, które będzie mu błyszczeć na czole jak promień  między jesiennymi liśćmi.                

Jedynie w miłości dojmujący ból i delikatna czułość mogą trwać przy sobie niewyobrażalnie blisko i nie ma w tym żadnej perwersji. Wiedzą o tym krople deszczu na opadłych liściach.   Klon srebrzysty po deszczu - Tie-break/październik 2025

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Cały jestem — ulepiony, trochę z gliny, trochę z gumy. Nie do końca, bo się kleję.   Uszy odstające — każdy z nich się śmieje. Cały na bakier, trochę z gliny, trochę z gumy. A do tego nos — przypieczony jak halloumi.   Nie do końca ulepiony, jedynie serce — na tyle bijące, by żyć, by trwać, by móc kochać.   Taką samą, nie do końca ulepioną, całkiem świeżą, do ust się klejącą jak papieros, czy fifka.   Czasem przesadnie lepiącą się do wszystkiego — jak przepocona koszula, jak dziwka.  

@Arturek niechlujne jest na miejscu bo znajdowałem się zaczynasz wiersz a koleżanka cię nie widziała jak i ja nie widzę tu polszczyzny, sztukę sztuką zawsze można nazwać ale nie każda sztuka to świnka i nie każda sztuka to wiersz - ale za koleżanką nie mój ogródek ale mural fasadowy poezji czyli forum forum z greki

@Arsis Ja bym, wyrecytowałam cały różaniec...