„Smutek w przemijaniu”

[Madonna]

my duchy płoche w ciałach
więzione – człek w czarnej wodzie
umysłu odejść od siebie nie może

kajdany rąk i umysłu w potoku czasu
zanurzone – rdzewieją
ze śmiercią pękają

i wolni w radości odetchnąć
możemy – tak!
koniec początkiem
początek końcem

ona ma twarz umiłowanej Ci osoby
by łatwiej odejść w radowaniu
przypływem jej oczu


bramy, okna, ściany przenikamy
bez łez
w nieopisanym radowaniu
z tęsknotą za czasu upływaniem


zawrócić czas
co szumi i szeleści gazetami
i tykaniem zegarów na wiecznej
ścianie – mego przemijania

[Grzegorz_Kulesza]

Ostatnia zwrotka wydaje mi się bardzo osobista i nie łatwo coś dodać, a wcześniejsze opisują nadzieje w radości odnajdowaną.Smutek odchodzi, zostają chęci we wspólnym czymś co nadejdzie lub nadejść może.Bardzo podoba mi się odnajdywanie łączących idei.Piękny jest ten wiersz.

[Krzysztof Adam Meler]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Według mnie myślniki są nadużywane, zwłasza w ostatniej strofie jest on niepotrzebny. Myślnik musi być uzasadniony treścią, zmieniać niekiedy wymowę, raz ją uwypuklaś, raz czynić przewrototną.

Wiersz jest niemniej szczery, filozoficzny. Pochodzisz do pisania z pomysłem, zapałem, o czym świadczy "próbowanie" różnych form tworzenia. Ogólnie podoba mi się, choć mówi o rzeczach, o których pisano już oryginalnej. Warto też poprawić niektóre uchybienia - coś zmienić, coś przestawić tak, żeby obraz był żywy, zmienny - jak oblicza poety.

Dziękuję za lekturę, mam nadzieję, że nie uraziłem zbytnią krytycznością.

Pozdrawiam - K.A.M.

[Madonna]

Nie, nie uraziłeś tylko pomogłeś !

Dziekuję ! I czekam na następnę uwagi :)