Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Trwoga, czyli reakcja.


Rekomendowane odpowiedzi

O Trwogo! Ty piszesz jak poeta,
któremu serce miarką zastąpili.
Rymu żałuje liryczna pipeta,
na oryginalność się probówka sili.

O Trwogo! Żadnej w Tobie siły,
która by serce wyciągnęła moje
z ciepłej posady, zbyt logicznej chwili,
czasem kierując i myśleniem moim.

Trwogo komiczna! Jesteś Ty kobietą,
która się wstydzi własnej kobiecości.
Poezją tryśniesz, jeśli włożę żeton
w niszę twórczości…

Zmiłuj się, Trwogo, i wróć mi nadzieję,
że słowa piękno w twych żyłach popłynie,
że czar talentu już nie spowszednieje,
a za to Piękno jeszcze kiedyś zginę!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

O człowieku! Gdzie błądzisz?
serce Twoje kamień w ostępie.
Uważaj bo się słowie zmylisz
ugryź się w język w czynie.

We mnie jest moc, nie widzisz
rym za mną chodzi jeśli zechce.
Jestem istotą jak Ty?czy wiesz?
domysłom wybujałe sny w obrazie .

W nadziei Matkę trwogi wołasz
rytmu szukasz z kanarka śpiewie.
W żetony pieniądze zamieniasz
bawisz się wersami i w poezje.

Myślami po kątach się szwendasz
szukasz kwiatu paproci w szczęście.
Czar talentu, ten dar nie zginiesz!
Kto wie?komu jest wyrocznią zapisane.

Ave!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...