Maciek Młynarczyk

dziwne, jeśli cię ni przekonują to poco piszeż że b.dobre? Nie piszeż, tylko piszesz!!! ZAPAMIęTAJ SOBIE TO NA ZAWSZE.

Chciałbym powiedzieć, ze piszemy małą literą, a nie z małej litery. To tak na marginesie!

Cieszę się, że z banalnego wiersza, którego chcąc nie chcąc, pisałem 10 minut- wyszedł wg Was oryginalny tekst. Pozdr.

A B C D... aż do Z. 1 2 3 4 5... aż do 1000. STYCZEŃ LUTY MARZEC... aż do GRUDNIA MAłY GRUBY... aż do BRZYDKIEGO. śMIESZNY MIłY.. aż do GADUłY. Ile tak można? Przestań! Jeszcze moją maskę odkryjesz!! :D

Hmmmm.... Co można jeszcze dodać? No całkiem dobrze rozumujesz! Hehe. Chodzi o to, że liczy się ta chwila, jedna jedyna. To, co ma być jutro, niech będzie dziś, bo nic, nigdy niewiadomo. "Połączymy się na nowo, by dać owoc". Wiemy o co chodzi... :D

Otuleni płaszczem tajemnic, odlatujemy- ku wschodzącemu Słońcu, by odszukać tam natchnienie do dalszego życia... Na cudownym firmamencie połączymy się na nowo, by dać owoc, co ukoi bolesne rany. Nigdy, nigdy, nie zaprzeczaj, nie mów o tym, że... To, co było, pozostanie w pamięci mej. Na zawsze i na wieczność!

To jest zalążek wielkiego dzieła, które ukaże się wkrótce. Heh.... Tak mi się wydaje. Pozdrawiam

otulona noc gorące ramiona twe zasypiam, ty też

Dzięki za ten uśmiech. :)

Tak wiem o co Panu chodziło! Ale ja chciałem stworzyć wiersz nierównomierny, bez równych wersów itd. Poprostu to jest moja "wizja".

Nie chcecie ze mną gadać- nie musicie! Nie chcecie ze mną grać- przestańcie! Czy, aby na pewno wiecie co robicie? Czy, aby na pewno dostrzegacie? Przecież oddycham i śmieję się... Przecież stąpam i trwam... Nie wiem, czego chcecie. Nie wiem, czego oczekujecie. Jeśli tak, to usunę się! Jeśli tak, to zasnę! Dajcie tylko znak... Jeden, jedyny, mały znak. Albo nie, lepiej nie! Otulę się płaszczem... Włożę buty! Wyjdę ciemną nocą. Przejdę przez pole... Ścieżką tułaczki! Wtedy odetchniecie! Poczujecie świeżość- Bez zbędnego smrodu! Ale woń przyjaźni Pozostanie ze mną... Wy ją przegonicie- Ja przygarnę... Niestety, to już nie to samo! Żegnajcie, bo nie powrócę. Już nigdy!

Bardzo ładny wiersz. Szczególnie podobają mi się te apostrofy do owej Trwogi. Pozdrawiam

Przepraszam, Mr. Suicide czy Ty jesteś polonistką/stą. Bardzo proszę o odp. Tylko pytam poważnie!!!!!

Wiersz, a nie wiesz... Ponadto zalatuje mi tu smutnym love story.

Cóż mogę powiedzieć... Język polski, jak każdy inny jest tworem żywym i ciągle ulega modyfikacji- przemianie. Jak wiadomo, napływają do "naszego słownika" liczne słowa z zagranicy. Bez nich - moim zdaniem- nasz ojczysty język, byłby nieurozmaicony i trochę nudny. Z pewnością, wiele słów ulega spolszczeniu np. jeansy- już nie- tylko dżinsy. Jeśli o mnie chodzi wybieram odpowiedź "B". Czy chcemy, czy nie, to i tak tej fali i burzy językowej nie unikniemy- jak świat, światem! Naprawdę! Pozdrawiam Wydział Nauk Humanistycznych UJ w Krakowie. :)

Cenię Twoje słodkie słowa - KAJA-MAJA28, lecz nie potępiam też ostrej krytyki, która daje mi zapał i mobilizację do dalszej pracy. Pozdrawiam troglodytów :)

W jeziorze uczuć- śmiałem się! W krainie śmierci- bałem się! W godzinie rozpaczy- modliłem się! Na błękitnym majestacie- ujrzałem Cię! Teraz Morfeusz kursuje co noc, by przybliżyć mi Twą moc! Nie zasługuję- lecz czuję świeżość, której wciąż potrzebuję! P.P.H.U 20.07.2007r.

I tak nie zrozumiecie tego wierszyka!!! hahaha

Nie denerwuj mnie- bo jak ja się zdenerwuję, to i TY popadniesz w obłęd... Lepiej nie zaczynać rozmowy od słów: smaczne, brzydkie... bleeee ohydne! Pamiętaj! Mój charakter- to Twój pokarm dla głodnej duszy, a śmiech- napojem dla konającego serca! Lecz, czy nasyciłabys się egoizmem i zawistością? Lepiej jednak pić wolno nektar miłości, by długo, naprawdę bardzo długo.... Smakował!

Bardzo proszę o przeczytanie tego tekstu... Jest on ważny dla nas wszystkich!

Polska jest pięknym krajem, który zachwycił mnie swoimi wspaniałymi budowlami i jakże cudownymi niewiastami, stąpającymi po ziemi bliźniaków. Owe istoty, a pośród nich góry, lasy, rzeki, jeziora nadają blasku temu krajowi, który może poszczycić się swoimi bogactwami w Europie, a nawet i na świecie. Niestety, wśród pochwały i radości, musi być odrobina smutku i goryczy. Jakże strasznie ubolewam, nad istotnym problemem- mianowicie przemocy, wśród dzieci i młodzieży. Skąd bierze się tyle nienawiści u młodych ludzi, chcących w niełatwy sposób wkroczyć w dorosłe życie? Dziwny sposób… Jestem głęboko poruszony informacjami o samobójstwach nastolatków, którzy nie umiejąc przystosować się do społeczeństwa, wybierają najprostsze rozwiązanie – śmierć! Czym to jest spowodowane? Czy tylko złą atmosferą panującą w szkołach? A może w domach, tradycyjne wartości zostały zaprzepaszczone? Bójki, wyzwiska, kradzieże- to rytuał wielu polskich uczniów. Gardzę postępowaniem ludzi, którzy twierdzą, iż kara jest najlepszym lekarstwem na poprawę nastanej sytuacji. Sądzę, że rozmowa, wytłumaczenie młodzieńcowi, co jest dobre, a co złe, a także odpowiednie zainteresowanie ze strony rodziców- ukoi wzburzonych nastolatków. Młode pokolenie, powinno budować świat, ogarnięty uczuciem miłości i braterstwa na miarę swoich pragnień, by w nim, zapanowała wzajemna swoboda, nie tylko myśli, ale także czynów i poczucia wolności osobistej. Zapewniam, warto zmieniać świat i odkrywać życie, własne życie na nowo.

I co o tym wierszu sądzicie? Proszę o opinie... Trzymajcie się cieplutko. Pozdrawiam!

Szukam nadziei, która odeszła... Wierzę, że powróci, po ciężkiej tułaczce! Kto z Was wie kiedy? Przecieram oczy ze zdumienia, widzę blask... Nie, to nie ona- to tylko miłość spiesząca w nieznane. Czemu mnie opuściłaś? Czy, aż tak było nam ze sobą źle? Proszę, wróć. Dałaś mi szansę na lepsze jutro- teraz zabierasz? Chciałaś, bym żył i kochał- teraz nie chcesz? Dlaczego? Posłuchaj jak płaczę, jak serce kołacze z tęsknoty, a dusza ma obumiera. Wróć- błagam! Tęsknię!