twóje żrenice...

[Tomasz roman]

cudny smak twych żrenic...


po ranku, sięgasz w przestrzeń miski z praniem.
podajesz na zerdzewiały sznurek porcję, jak obiad.
zgłodniałym wnukom.podlewasz włosy jak korzenie bąkilowi.
i pędzisz do sklepu warzywnego, zakupić dwa litry mleka.


po południu, urzekasz zmęczeniam grabie, kosę, wóz i osła.
pierś twa legnie w kwadrat pościeli.w zapachu kolorowych ślaczków.
wędrujesz po nich subtelnym palcem.
jak po wszechświecie twoja przyszłość.
do końca bawisz się potem, jak połysk wody odbija swoją.
najgęstszą kochankę.wilgoć.


23.00,
świat kołysze twoje dzieci.
ubierasz ślaczkową sukienkę.
z długim, piórkowym dekoltem.
świat wybiera twe dzieci do promu kosmicznego.
tańczysz po betonowym asfalcie,
mąż nie wraca, dzieci nie ma.
poszukujemy szczęśliwej rodziny!
pytasz los...

[Krzysztof Adam Meler]

A los milczy... Ach życie.
Bardzo prawdziwy, bardzo TERAŹNIEJSZY. Ciekawe, że zachowuje neoromantyczną formę stopy leśmianowej.

[Anna Jędrzejewska]

Niebanalne zestawienie. Bardzo "swojskie" podoba mi się