"Nic a jakże dosyć"

[Krzysztof Adam Meler]

Pusto dokoła – wciąż tłuką o ścianę
Zbite szkła prosto wyrwane z jej oczu.
Geniusz rozpętał tę wojnę, ja chciałem
Odejść stąd prędko, po cichu, wraz z nocą.

Pusto dokoła – wciąż tłumne wspomnienia
Ciążą na sercu niczym cienie blade.
Jestem, jak chciałem, z dala od płomienia,
Nadal zbyt blisko, choć już poza stadem.

Pusto dokoła – i tylko płomienie,
Nucą beztrosko melodię swych kresów,
Nagie i zdobne, same sobie cieniem,
Kształtne w niekształtnym epizodzie śmiechu…

Życie – cóż znaczy, gdy pusto dokoła?
Każdy je przeżył, niewielu poznało.
Serce i dusza, i rozum, i wola
Płomień i ciemność – a to samo ciało…

[Tomasz roman]

jeżeli nie nazwiesz siebie przynajmniej sobowtórem literackim Mickiewicza, to niewyprę się siebie.
poprostu piszesz podobnie do niego, z taki samym błyskiem.
brawo
pozdrwaiiam...

[Krzysztof Adam Meler]

Bo się zarumienię... Mimo to, dziękuję za tak miłe słowa.
Pozdrawiam również.

[Anna Jędrzejewska]

Tak balladyczny, zaskakuje mnie Pan cały czas. Mickiewicz niedługo będzie skręcał się z zazdrości. Pozdrawiam

[Tomasz roman]

powaga...