Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Opętani...(brak natchnienia)chwilowy...

Tomasz roman
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz roman

Tomasz roman

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Opętani


tacy uranieni w gonitwie, jak uraniona godność za nimi w cień.
żrenica, jeszcze rozwarta jak południe rozdziera północ.
kołysanka im przygrywa, jak łatwo jest udawać rozkołysanego w tym świecie.
chłoną ponury kunszt nocy, jak chłonie noc ponury kunszt dnia.

i mówią:

"czujemy, kiedy w nas wstępuje namaszczenie, czujemy poemat ruchów.
lada moment wskrabuje się świetlik w cień naszego biegu
kradnie światło, kradnie lustro połyskującej nadzieji, okrada nas.
nikt na nas nie patrzył, nikt bladym, nikt opętanym, nikt nikim"
opętano nas, jesteśmy kimś

odpowiedz podmiotu:

dziwny jest ten świat...

kaja-maja28

kaja-maja28

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




nie powinno być
'lada moment wskrada się świetlik w cień naszego biegu'

Świat jest piękny
W swym krajobrazie...
Świat jest tonią ...
I odchłanią...
Świat jest
Odziany we wspaniałość...
Okryty jest aksamitnym płaszczykiem
Jest pełen ludzi
W którym nie wszyscy
Doznali MIŁOŚCI.
Świat jest Światem
W majestacie...
Człowiek w nim
Małym pionkiem
Który nie przeżyje Go.
Pozdrawiam milutko
Krzysztof Adam Meler

Krzysztof Adam Meler

Opublikowano
Opublikowano

Nie rozumiem być może paru zastosowanych tu zabiegów, bo wierzyć mi się nie chce, iż robiłby Pan błędy z niewiedzy. Jeśli to możliwe, proszę o wyjaśnienie zmiany w strukturze wersów jednozdaniowych i ich graficznej modyfikacji ([z małej litery pisany wyraz](...).).
Poza tą wątpliwością, wiersz uważam za ciekawy. Pokazał Pan drugą twarz, zestawiając z przedostatnią publikacją formę sylabotoniczną (?)...
Pozdrawiam i zapraszam do komentowania moich wierszy.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wierszyki
      nigdy nie byłam w Norwegii

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Bardzo delikatnie wplotłaś poezję za pomocą zaledwie  kilku słów. Tak. To na pewno ta mgła znad fordów :) Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Berenika97
      Proktolog

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena To jest znakomity, gęsty od metafor tekst, który bierze na warsztat jedno z najbardziej wstydliwych doświadczeń i zamienia je w epicką, surrealistyczną podróż w głąb "piekła". Niezwykle operujesz kontrastem. Z jednej strony czytam o naturalistycznych konkretach a z drugiej język kultury i religii. I ta świetna groteska - polip porównywany do dzieł Caravaggia i skarbu Tutanchamona. Można w ten sposób dystansować się od fizycznego bólu i wstydu. Rozbawił mnie lekarz - artysta , który jest przerażający dla pacjenta. Ale atmosfera jest jak z horroru zmieszanego z absurdem. No po prostu świetny. Uśmiałam się. Już wiem, komu go przeczytam. :))))   Ps. A wiesz, co powiedział polip? No cóż, czekałem, aż ktoś to wreszcie powie. „Caravaggio by się popłakał”. Wiedziałem, że ta cała skromność i ukrywanie się w kącie śluzówki kiedyś się opłaci. Kto by pomyślał, że te czerwone ściany i fatalne oświetlenie staną się moją prywatną Galerią Uffizi?    
    • A.Between
      Nieusłyszane prawdy

      Przez A.Between · Opublikowano

      Odpowiedz mi o szczerości, po tamtej stronie lustra. Powiedz mi o tym wszystkim, czego pragnę — nie słyszeć.   Rozsuń zasłonę odbić, gdzie milczenie pulsuje jak serce, a każdy cień mojej myśli zdradza więcej, niż ośmielam się przyznać.   Odsłoń to, co drzemie w połyskach szkła, w załamaniach światła pamiętającego błędy, i w linii ust, którą zbyt często uciszam, gdy pytania wracają jak niechciane echo.   Powiedz mi o prawdach, które śnią się jeszcze przed słowami, o lękach wierniejszych niż obietnice, o pragnieniach drgających — mimo woli.   I odpowiedz bez litości, choć słuchanie boli jak zimowy oddech: co zostaje ze mnie, gdy spadną maski, a jedynym świadkiem jest szkło, którego nie da się oszukać.
    • Radosław
      Twoje piękno

      Przez Radosław · Opublikowano

      @Rafael Marius Dziękuję bardzo.  Pozostaję z pozdrowieniem. 
    • Noxen
      Euforia

      Przez Noxen · Opublikowano

      Czujemy gdzieś tam, w środku nas, ten biały, oślepiający blask.   To euforia, która ogarnia nas jak ciernie oplatające się wokół gałęzi.   Ten ogień, który rozpala nasze spojrzenie, ta tęsknota.   Oh, euforio, euforio, ogarnij moje ciało sobą, chcę, abyś mnie pochłonęła, abyś rozpełniła moją twarz promieniem.   Czuję ją, gdy patrzę na obłędne widoki natury: na niebo rozgwieżdżone gwiazdami, na fale, na wschodzące słońce, które rozgrzewa naszą twarz. Doczekać się pocałunku od księżyca, który muśnie moją twarz swoją szaro-błękitną aurą.   Na wiatr, który śpiewa nam pieśni, na deszcz, który rozmywa nasze łzy boleści, na śnieg, który pruszy tak mocno, tworząc białe ścieżki prowadzące do raju.   Gdy widzę sarny biegnące po polanie, ich łagodność, lisy szubrujące w pszenicy, ptaki w baletowym locie po niebie, stado wilków, które dba o siebie —   każde małe stworzenie nadaje charakter jej matce, naturze.   To jest moja euforia.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...