Lato...

[Tomasz roman]

horyzont pełen blasku
jak kra lodu
otarta -
płomieniem nadziei

podszedłem - głupi
powiedziałby mędrzec
do filiżanki z herbatą -
różowej
pachnącej zielem
kwiatu karpelfilium


usiądź - rzekło lato
owoce ciakły obficie
raniące dłonie kwasem
pomarańczowym
a usta delikatnie -
masując



taki piękny dzień - wszystko kwitnie
opadły już pierwsze mrozy
daleki widnokrąg świecił
na czerwień i żółć - te pobladł
od warstwy puszystych chmur


pierwsze słowo - pierwy śpiew
zupełna cenzona francuska
wspomożona angielskim fletem
kiełkują pieśnią elizejską
i takim się staje przyjaciel mój -
sen na jawie...


ległem na posadce - patrzę gdziekolwiek
widzę wszystko
jakich kształtów przybiera spłodzony już księżyc:
jest barwy niebieskiej
czym mieni się zdechłe słońce na krańcu świata:
jest pożłukłe
dostrzegłem także gromadę dzieci z zabawkami
dla których słońce i gwiazdy są błękitne...


zamknąłem oczy, wyobrażam sobie jesień
czy znowu opadną liście, a wzbierą rzeki
od rozpływu łez tęskniących za latem istot...
czy może poprzedzi je zima wystraszona -
powodziami łez i roztopem śniegu tęsknoty...

zasnąłem...

[zak stanisława]

eee tam Romajnie, znowu bratków trzeba ci nasadzić...;)))) gaduło przkorna, tylko początek łaDNY
"oryzont pełen blasku
jak kra lodu
otarta -
płomieniem nadziei"
* TYLKO TO!
pozdrawiam ciepło też/ ES

[Tomasz roman]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ale jakoby ja jestem gadułom, to kim jest Miłosz który pisał podobnie np:Moja wierna mowo
nie wiem czy zrozumiałaś ten wiersz?

[zak stanisława]

pytasz, czy twierdxzisz? ciemnam jak tabaka w rogu i nie kumata?
mówię że za dużo słów używasz, do rzeczy małych