Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Słodkiego życia mi tu zabrakło.
Słodkiego życia - więc zgódź się, Boski,
aby mnie anioł skrzydłami natchnął
i szczęściem tknięty, umrę z miłości.
Spłynę po śmierci ku Tobie zdrojem
użyczać chłodu ciału w kąpieli -
w słońcu, co zbiegło z Sierra Leone
niebo i ziemię jak kwiat rozbielić.
Bo słodkie życie w marzeniach moich,
to śmierć, by odtąd być tylko z Tobą
I pluję śmierci w oczy szyderczo -
lecz niebo milczy w nieśmiertelności,
lecz Ziemia nie chce bym był wodą,
a Ty? - Ty nie chcesz, żeby mi przeszło.


Sonet.

  • Odpowiedzi 79
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




niech pan spojrzy lepiej na mój sonet na bez limitu i jeszcze raz się zastanowi...


powiem tak, za dużo u pana metafor, za mało treśći i przesłania ite błędy, za to pana nielubią o czym pan doskonale wie, ale niechce się panu poprawić tych sraczek, to żle bo tacy jak pan z ogółu nie wydają tomików i nie wygrywają konkórsó(tylko niech pan mnie nie "szydzie" i nie mówi że wygrał jaiś)ohyda!
POZDRW
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Kicz jest jak stos...


prędzej czy pużniej zwęgli pani twórczość i tą buntowniczą chęć pokazania niczego...
kiedyś byłem za pana twórczośćią, teraz przeszłem metamorfozę...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Obraza miłośników sonetów i tych co piszą sonety. Anioł ze skrzydłami, niebo, miłość, serce, dusza, marzenia, śmierć, słodkie życie... Nagromadzeniem takich pojęć stworzy tylko kicz, a raczej kiczysko, tak patetycznie, że aż śmiesznie.
W dodatku z błędami w rytmie, brakiem średniówki w wersach, kiepskimi rymami i logiką przekraczającą wszelkie granice.
Strach się bać reszty tych sonetów, które autorka chce tu wysłać.
Opublikowano

Żartujesz sobie :)
To co piszesz nie może być poważne.

Szkoda czasu na ocenę tego gniota i rozmowę o nim.
Poczytaj lepiej coś. I nie koniecznie nawet muszą to być sonety. Zacznij od podstaw, bo jeśli nie żartujesz, to ich właśnie ci brakuje.

Popełniasz podstawowe błędy np. mówi się:
napisać sonet - a nie - napisać sonetu.
to niebo - a nie - te niebo

Miłego dnia życzę.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ja lubię wszystkie bachaty:)
    • -Mistrzu, tyle się mówi na temat ojczyzny. -O tym najwięcej mówią czyny oraz blizny, słowa zaś najpiękniejsze, łatwo wypowiedzieć, lecz ten, kto je wygłasza, często chwali siebie.
    • @yfgfd123 Przeczytałem całe opowiadanie i muszę być szczery: tekst jest przegadany, chaotyczny i nie prowadzi do żadnej wyraźnej puenty. Podstawowy problem to zbyt rozbudowane zdania i brak podziału na wyraźne akapity. Autor przeskakuje z jednego znaczenia na drugie, przez co zamiast spójnego obrazu powstaje suma przypadkowych doświadczeń. W efekcie czytelnik gubi kierunek — nie wiadomo, co w tym wszystkim jest ważne, a co tylko ozdobnikiem. Bohater wypada raczej narcystycznie niż pogubiony, więc trudno wzbudzić wobec niego empatię. Styl mógłby działać, gdyby służył czemuś konkretnemu, na przykład ukazaniu rozbitego stanu umysłu, ale w obecnej formie przypomina raczej literacki popis niż przemyślaną narrację. Krótko mówiąc: dużo słów, mało treści. Jeśli chcesz, żeby tekst przyciągał, musisz dać czytelnikowi coś więcej niż słowny labirynt — emocję, decyzję, obraz, który zostaje po ostatnim zdaniu.
    • @Whisper of loves rain   piękny komentarz :) serdeczne dzięki !  
    • Nie wiem, czy istnieję, czy tylko śnię ją - a ona śni mnie z powrotem, i w tym splocie świat znajduje sens. Jej głos nie brzmi - on drży w powietrzu jak światło na wodzie. Kiedy mówi, każde słowo staje się miękkim zaklęciem, którego nie da się odczarować. A kiedy całkiem zwyczajnie zasłania dłonią słońce, ten ruch jest moją najbardziej ludzką modlitwą. Z jej oczu wypływają rzeki, w których topię rozsądek z rozkoszą tonącego. Niebo ma jej zapach, a cisza - jej skórę. Kiedy się uśmiecha, nawet śmierć przestaje być poważna. Ziemia się lekko przechyla, jakby chciała zobaczyć, komu to szczęście się trafiło. A ja - chodzę z jej imieniem w ustach jak z tajemnicą Boga. Nie mówię, nie zdradzam, bo słowo byłoby profanacją. Czasem dotykam powietrza, i ono płonie jak jej kark. Czasem zamykam oczy, a świat przychodzi w jej kształcie. Nie ma już „ja”. Nie ma „ona”. Jest tylko to coś - jak drżenie między dwiema gwiazdami, które zapomniały, że nie są jednym światłem.        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...